Keuzes maken! We kregen deadlines wanneer de keuzes gemaakt dienden te worden. De meesten waren al tijdens de zomervakantie. Snel alle afspraken vastleggen dus!

Voor de keuken hadden we keuze tussen twee keukenbouwers. Augustijns en Vasco. Bij die eerste werden we welkom onthaald, maar miste ik het meedenken over de inrichting. We werden nogal snel naar een bepaald merk van toestellen geleid. Bij Vasco hadden we meteen een gevoel van deskundigheid. Er werd nagedacht over welke keuken voor ons gezin nodig is, en niet welke keuken er in het huis kan staan. We hadden redelijk specifieke eisen, zoals twee vaatwassers en de wasbak in het eiland i.p.v. het kookgedeelte (uit schrik voor spatten). Het was meteen duidelijk dat we met het vooropgestelde budget uit het lastenboek geen volwaardige keuken gingen kunnen plaatsen. We hebben echt nood aan voldoende bergruimte en wilden liever meteen een keuken voor de komende 15 jaar i.p.v. een tijdelijke keuken (remember, het gevoel van het is nog niet af vermijden?) We waren heel tevreden met het geduld en de lekkere koffie bij Vasco. Een tweede en zelfs derde bezoek was nodig tot die droomkeuken helemaal op punt stond. Het zou een open keuken worden, eentje waar geleefd wordt. Dus ik wilde vermijden dat we ons de komende jaren steeds zouden ergeren aan een detail. Dit werd uiteindelijk de kostenpost waar we het meest budget moesten opleggen.

Het sanitair was daarentegen appeltje-eitje. Ook voor het sanitair hadden we de keuze uit slechts twee sanitair leveranciers. Dit is bijvoorbeeld iets wat ik liever op voorhand had geweten. Op het ogenblik dat je tekent heb je enkel notie van dat je keuze gaat hebben uit enkele leveranciers, maar wie dat precies is, daar hadden we dus geen idee van. We maakten een afspraak bij Desco. De vriendelijke dame zette meteen een film op voor onze jongens. Yep, de zonen waren bij heel het proces betrokken en zijn dus mee geweest op elk bezoek! We kregen alle basis artikelen te zien die pasten binnen het budget van het lastenboek. Dit ging heel vlot vooruit. Hier en daar kozen we voor een andere optie, soms iets duurder, maar soms zelfs iets goedkoper. Wat niet in het lastenboek was opgenomen dat was de douchewand. Nochtans redelijk noodzakelijk naar mijn inziens? Ook een handenwasser in het toilet boven stond niet in het lastenboek. Ik vroeg me af of die mensen die het lastenboek hadden opgesteld dan hun handen niet wasten (ieuw!) of zouden die telkens van het toilet eerst naar de badkamer gaan om daar dan hun handen te gaan wassen? In ieder geval, daar betaalden we dus voor bij. Op een dik uur stonden we terug buiten inclusief getekende offerte.

Voor de trap en de deuren hadden we slechts één keuze. We maakten een afspraak en kregen meteen alle basisproducten te zien en alle opties tegen meerprijs. We kozen om de deuren beneden meteen te laten lakken. De basis was ongelakt, en ook al was het een redelijk hoge meerprijs, we wilden graag zo veel mogelijk af tegen dat we zouden verhuizen. Ook voor de trap kozen we gelakt, het leek ons niet zo gemakkelijk om in onze situatie de trap nog te lakken eens geplaatst. Met een snelle blik op de offerte zagen we de gekozen opties staan dus dachten we check! tekenen en klaar.

Tip: Lees alles grondig na, check en dubbelcheck en laat het best ook nog eens door iemand anders nalezen. Zo ben je al iets meer zeker dat je zaken niet verkeerd geïnterpreteerd hebt.

Dan de tegels, we zaten intussen dicht bij onze deadline en wilden graag alles netjes op tijd doorgegeven hebben. Ook hier weer keuze tussen twee opties. We maakten een afspraak bij Serry. Hier was het contact meteen redelijk droog. We kregen het basisaanbod te zien met telkens keuze tussen enkele verschillende tinten. Indien we een andere tegel zouden kiezen dan het basisaanbod schoot de prijs helaas meteen de hoogte in. De verkoper verzekerde ons dat het basisaanbod kwalitatief genoeg was voor het intensieve gebruik dat een gezin van zeven met zich medebrengt. Met onze extra kosten bij de keuken in het achterhoofd bleven we grotendeels bij het standaardaanbod. Alleen voor de hal durfden we een meer gewaagde tegel kiezen. Dit was niet zo’n grote ruimte dus viel de meerprijs mee. We tekenden de offerte en zouden nog een mailtje krijgen met de gemaakte keuzes. Ik wacht er nog op….

Op instagram kwamen er redelijk wat vragen rond onze ervaringen met Matexi. Zelf miste ik op voorhand wat de kans om ervaringen te lezen of te horen. Vreemd genoeg is er op het www weinig te lezen over ervaringen met de verschillende bouwfirma’s. Intussen wonen we ruim 2 maand in onze nieuwe woning en wil ik graag onze ervaringen delen. Sommige dingen hadden, indien op voorhand geweten, onze keuzes kunnen beïnvloeden. Om het geen ellenlange post te maken zal ik ons verhaal opdelen in verschillende stukken.

Maar eerst beginnen bij het begin. In 2010 woonden we nog in Leuven. Zalig dicht bij alles! Bijna alles toch. Onze familie woonde een stuk verder weg, en dat vonden we best jammer. We droomden van een derde kindje, en een tuintje wat groter dan ons toenmalige dakterrasje. Dus zochten we iets meer in de richting van de familie naar dat droomhuisje. Zo kwamen we bijna 10 jaar geleden in een klein maar levendig dorpje terecht. We werden als stadsmensen onthaald, en zo voelt het soms nog een beetje. Dat droomhuis had nog wel wat werk voor de boeg, maar geen nood! Schoonvader was metser en zou samen met ons het huis kamer voor kamer mee opknappen. Enkele maanden na de verhuis, surprise! Niet enkel een derde, maar ook meteen een vierde kindje op komst! Bovenop fulltime werken en halftijds studeren (voor mij) en fulltime studeren (voor Rik) was dit best een drukke periode! We lieten alvast alle ramen, deuren en de garagepoort vervangen en zonnepanelen plaatsen. Enkele maanden later kregen we nieuws dat insloeg als een bom. Schoonvader was overleden. Ik was 6 maand zwanger.

De jaren gingen voorbij. We renoveerden zelf verder. Niet zo evident met vier kleine kinderen in huis en een beperkt budget. Uiteindelijk bij de geboorte van Lewis kwamen we tot de conclusie dat ons huis té groot was (ironisch he?) Te groot voor onze noden, voor onze minimalistische levensstijl en vooral te groot om ooit helemaal ons droomhuis te worden. De kinderen die hadden intussen hun wortels al diep in de grond van dat kleine dorpje gestoken. Wanneer we onze verhuisplannen ter sprake brachten kwam steevast één wens naar voor, in hetzelfde dorp blijven. Dat beperkt meteen de opties. Toen we na enkele maanden rondkijken op een project van Matexi botsten trok dat onze interesse. Vooral de locatie leek ons ideaal. Ik had vooral één wens: geen eindeloze verbouwing meer. Geen gevoel meer van “het is nooit af”.

We lieten ons huis schatten om een idee te krijgen van de huidige waarde. Dat viel beter mee dan verwacht. Ons harde werk van voorbije jaren had dan toch wat opgebracht! We namen contact op met Matexi en kregen meteen een mooie brochure toegestuurd. We wandelden met de jongens door de buurt en vroegen hun mening. Ze waren meteen verkocht. Ik vond het ook belangrijk om voldoende inspraak te krijgen in de afwerking. Dat was geen probleem. Na een bezoek aan een van de kijkwoningen waagden we in het voorjaar van 2018 de sprong. Ons huidige huis durfden we nog niet meteen te koop te zetten omdat we nog geen zekerheid hadden over wanneer de bouw zou af zijn.

Elke dag reden we voorbij de werf om te kijken naar de vorderingen van de ruwbouw. Dat ging vooruit! Er was ons op het hart gedrukt dat we nooit zelf op de werf mochten komen, maar dat we geregeld gingen uitgenodigd worden voor werfbezoeken.

Tegen het bouwverlof 2018 stond de gehele ruwbouw er. We begonnen al stilaan te dromen van een verhuis tegen het einde van het jaar, maar durfden nog niet te hard dromen. Intussen hadden we een map gekregen met een aantal keuzes aan keukenbouwers en sanitairleveranciers. De deadline voor onze keuzes was tegen het einde van het bouwverlof. Vooral de keuze van de keuken had wat meer voeten in de aarde dan ik op voorhand had verwacht. Vakantiedagen werden opgenomen en afspraken verzet om toch maar die deadline te halen. Wisten we toen veel dat het toen nog bijna een jaar ging duren vooraleer we in die keuken zouden koken…..