We proberen de jongens al vroeg het plezier van het lopen bij te brengen. Het is een leuke sport, relatief veilig en nog goedkoop ook.

William heeft al een aardig tempo. Zo aardig zelfs dat als we samen gaan joggen hij jammert over mijn slakkentempo. Fietsen is eigenlijk meer mijn ding. Maar ondanks dat ik nog nooit een echte run heb meegelopen en mag ik mezelf toch ook een loper noemen. Zij heeft het gezegd. 🙂 Mijn wederhelft daarentegen heeft het afgelopen jaar de medailles aan elkaar geregen als kraaltjes met als hoogtepunt de marathon in Kopenhagen.

William en Vince liepen gisteren voor de derde maal een Chiquita kids run van 1 km onder luid gejuich van hun 2 jongere broers. We hadden ze op het hart gedrukt om niet te snel te starten en hun tempo goed te doseren. Met de warmte hebben we zelfs even getwijfeld om te gaan. Gelukkig bleek een groot deel van het parcours in de schaduw te liggen. Voor de start kregen ze nog een opwarming waar ze heel enthousiast aan participeerden. En dan lopen maar…Ze liepen aardig vooraan, maar zonder zich uit te sloven (doseren hé).  Zalig om die glunderende gezichtjes te zien als ze over de finish lopen en hun medaille in ontvangst mogen nemen.