Sinds 2012 is 17 november niet langer een gewone dag als alle andere dagen meer. Sindsdien is deze dag elk jaar opnieuw een dag die me raakt en terugslingerd naar die periode vol onzekerheid, spanning en emotie.

Jake en Matthew kwamen na een vlotte inleiding ter wereld na 36,5 weken zwangerschap. Een mooi gewicht en vlotte geboorte verhinderde echter niet dat ze toch op nicu moesten opgenomen worden. Longetjes te onrijp om zelf de overgang naar de buitenwereld te maken.

De eerste dagen heen en weer geslingerd worden tussen vreugde en verdriet. Vreugde om zo’n mooie zoontjes. Veel verdriet om ze enkel te kunnen bewonderen in de couveuse. Verdriet om al die buisjes die nodig zijn. Om de woorden “We hebben hem op zijn buikje gelegd, zo voelt hij zijn honger minder…” Angst ook, als er een kindje overlijd, bang dat je hetzelfde zou overkomen.

Om dan na 3 dagen eindelijk te mogen kangoeroën. Uren en uren…daarna kwam de borstvoeding ineens op gang, werden de parameters stabiel en was het steil omhoog, elke dag een draadje minder. Van de kracht van kangoeroën moeten ze me niet meer overtuigen.

Op deze dag sta ik altijd stil bij het geluk dat we hebben dat we onze jongens zo snel zo gezond en zonder restletsel mee naar huis konden nemen.