Na veel beloven aan William en Vince is het er gisteren dan toch eindelijk van gekomen. We zijn gaan schaatsen! Een dikke maand hebben ze ernaar gezeurd. Ik had het beloofd, dus ik moest het doen!

Na veel uitstel moest het er gisteren dan toch eens van komen. In de voormiddag gingen we schaatsen in Heist-op-den-Berg. Of dat was het plan dan toch. Mooi op tijd naar ginder gereden. Alles op voorhand nagekeken. Behalve dan één ding… of er met de kaart betaald zou kunnen worden. Niet dus. Ik kreeg nog de optie iets in de cafétaria te nemen en extra cash te vragen bij het betalen, want daar was betalen met kaart wel mogelijk. Dat heb ik dus even niet gedaan aangezien we dan niet veel tijd meer gingen hebben om te schaatsen.

Later op de dag dan maar. Maar dan in Mechelen. Voor Vince was het de eerste keer om te gaan schaatsen, voor William niet. Al had William het nog niet veel gedaan. Hij was er daardoor wel vrij snel mee weg. Vince was een wild projectiel dat je losliet in een open ruimte. “Rustig vertrekken jongen.” Om daarna de ene wilde ‘tak’ na de andere te horen van zijn schaatsen op het ijs. Rustig was duidelijk geen optie. Maar uiteindelijk lukte het hem na ontelbare keren gevallen te zijn ook. Al was het niet meteen met de juiste techniek. But hey, who cares! Als het maar plezant is. De jongens hadden zich geamuseerd en vonden het meteen jammer dat het de laatste keer was van deze winter.