Omdat we soms toch rare reacties krijgen op het feit dat we een iPod Touch (lees: een iPhone zonder telefoon) kopen voor onze zonen wanneer ze hun groei/lentefeest hebben schrijf ik even een verklaring waarom. Want we doen het niet zomaar. Laat staan om te verwennen.

Andere kinderen krijgen een fiets of geld of nog iets anders. Wij gingen uit van het idee dat je het feit viert dat ze groot aan het worden zijn. Vandaar groeifeest. Dus lijkt het ons logisch hun meer verantwoordelijkheid te geven. In die gedachte zijn we vorig jaar voor William op zoek gegaan naar iets dat én een leuk cadeau is én hun meer verantwoordelijkheid geeft én als het even kan hen dingen leert. Wij zijn nogal modern van gedachte en houden niet zo van übertraditionele gewoontes. Zeker als deze nergens toe leiden. Opvoedkundig gezien stond ik op het verantwoordelijkheid gedeelte. Zo lag de nadruk toch op het groter worden. Waarom net een iPod en niets anders?

De iPod geeft de optie om een soort van pseudoverantwoordelijkheid te geven. Door de “delen met gezin” optie. Als ze iets willen aankopen of zelfs maar downloaden, zelfs in-app aankopen, dan moeten ze in persoon of via iPod toestemming vragen aan Vicky of mezelf. Zo kunnen wij ook iets de gezinsagenda zetten en krijgen ze een melding voor dat agendapunt. Het heeft ons al geholpen een tekenles niet te missen! Het geeft ons als ouders ook een geruster gevoel. Want wij kunnen via de “zoek iPhone” optie hun toestellen zoeken en vinden. Ze worden zelf verantwoordelijk gesteld voor het bijhouden van hun iPod en vooral het niet verliezen. Maar zo hebben we een voet tussen de deur.

Wat me meteen bij het  belangrijkste brengt. Een voet tussen de deur. Iets wat toch nog nodig is bij die gasten als het over schermtijd gaat. Het feit dat ze onze wifi (van de hotspot van de Gsm van Vicky en mezelf) nodig hebben om op  verplaatsing internet te hebben of aan ons toestemming moeten vragen om in te loggen op een vreemde wifi, geeft ons wel een soort van vetorecht. Zo leren ze zelf toch een beetje wat een normaal besteding is aan schermtijd. Voor de nieuwsgierigen onder ons, neen dit verloopt niet zonder slag of stoot. Maar onze ervaring van wat we horen van andere ouders is dat het uitstellen van exclusieve schermtijd een soort van Pandora’s box creëert. En wie dacht dat ze minder kind zijn wanneer ze dat moeten zijn door die iPod. Think again. Ze leren gewoon vroeger omgaan met die schermen.

Zo kom ik bij mijn laatste punt. Schermtijd wordt door velen nog steeds bekeken als iets slechts. Net zoals bij het begin van de pc is het eerder een kwestie van hoe er mee om te gaan ipv of er mee om te gaan. Hoe wij het bekijken is, dat werken met een pc bijna gedateerd is. De manier waarop kinderen nu aangeleerd wordt van werken met een pc is iets waar ze binnen tien jaar weinig of niets meer mee gaan zijn. Denk maar eens aan hoe je op een pc werkte tien jaar geleden.

Ik ben er van overtuigd dat onze manier van werken de volgende tien jaar nog drastischer gaat veranderen. Dus kan je ze (en jezelf) toch maar beter voorbereiden, niet?