Een mens kan alles gewoon worden. Maar die laatste weken van een zwangerschap blijven toch iets raar. Ook voor de papa’s onder ons. Plots komt het besef dat het echt kan gaan gebeuren. Wij hebben hier met de eerste vier zonen ook nooit de 38 weken gehaald. Dat maakt het toch allemaal net iets spannender vanaf die “OK” van de 37 weken.

Ook wanneer alles al klaar staat besluipt toch een soort van stress je. Ik mag er niet aan denken wat het moet zijn als dat nog tot de 40 weken of langer is. Vicky valt in een soort fase van altijd alles spik en span te willen hebben, noem het maar de fase na de nestdrang. Wat met vier zonen vrijwel onmogelijk is lijkt me. En ik maak me dan weer zorgen dat ze iets verkeerd zou doen door toch zo actief te zijn. Want waar ik zeg,”laat dat toch even liggen”, gaat zij het stiekem toch oprapen/opruimen. Waardoor het steeds lijkt dat ze met haar buik telkens de wetten van de zwaartekracht aan het tarten is.

En ondertussen blijft het gevoel je besluipen, “morgen kan ik om dit uur evengoed voor de vijfde keer papa geworden zijn”. En dan moet ik me als man nog geeneens zorgen maken over de pijnen die met zo’n bevalling meekomen. Je mag niks voor vanzelfsprekend nemen, niks. Toch heb ik er alle vertrouwen dat Vicky dat weer fantastisch zal doen! Misschien dat die machteloosheid tijdens een bevalling (want masseren en mentaal steunen is natuurlijk klein bier tegenover feitelijk bevallen) net een soort stressfactor is voor de papa’s.

De enige zekerheid die we hebben, ten aller aller laatste 22 mei is Vicky bevallen. Maar dat kan evengoed binnen enkele uurtjes zijn wetende hoe vlot het in het verleden al gegaan is.