En toen waren we ineens 40 weken ver, en zat die baby nog steeds in de buik!

Dat gegeven brengt gemengde gevoelens met zich mee:

• Trotsheid: Het is me gelukt om een zwangerschap te voldragen! Nooit gedacht dat ik dit zou meemaken. Ik vond 38 weken al een mijlpaal, dit had ik echt nooit verwacht.
• Een beetje triestheid ook: Afscheid nemen van een mooie periode, die niet meer terugkomt. Weten dat het gevoel van beweging in de buik langzaam zal wegslijten tot een vage herinnering.
• Ongeduld: Alles ligt intussen 3 weken klaar. Waar blijft die baby?
• Spanning: Hoe groot gaat deze baby zijn? Wanneer zal hij zich nu eindelijk aankondigen? Gaat dat setje “eerste kleertjes” die klaarliggen nog wel passen?

Maar overheersend toch dat ongeduld. 😉