Afgelopen woensdag, 41 weken en 2 dagen zwanger. Maar liefst een hele maand na de 37weken, de broers zaten dus al hele tijd vol spanning. Wanneer iemand zei “ben je zeker dat mama niet gewoon te veel gegeten heeft?” begonnen Jake en Matthew vertwijfeld te kijken. Misschien was het gewoon dat?

Zelf begon ik het ook stilaan beu te worden. Ik was al wekenlang in uiterste staat van paraatheid. Mijn dagen waren dan ook voornamelijk gevuld met wassen en strijken, stofzuigen en poetsen. Echt alles lag al wekenlang klaar. De laatste dagen durfde ik ook niet te ver meer van huis gaan. Onze anders zo ruime actieradius werd plots enkel nog bestemmingen op minder dan een uur rijden.

Ik ging woensdagochtend de jongens te voet naar school brengen en halen in de hoop dat de beweging iets zou opbrengen. Helaas…

Ik had intussen de knop omgedraaid en wilde gewoon echt kennismaken met onze jongste telg. Onze vroedvrouw staat bekend om haar magische handen. Ik besloot haar te bellen en om 20u ’s avonds mocht ik mijn voeten neerleggen in haar handen. De drukpunten zouden hopelijk de bevalling op gang brengen. Tegen 21u waren we weer thuis en voelde ik toch al wat krampen opkomen. Hoera! Zo casual mogelijk ons huis binnengaan zodat voorlopig niemand iets merkt. De jongsten sliepen, maar de oudsten waren toch nog wakker. “Gaat de baby nu eindelijk komen?” Ik denk van wel.

Eens de babysit weg was zette Rik het zwembadje klaar en een rustig muziekje op (Jazz!). Met de bevalling van Vince in het achterhoofd besloot ik dat ik toch geruster zou zijn als de vroedvrouw al zou komen. De krampen kwamen wat korter op elkaar en ik had het gevoel dat het zou doorzetten vannacht. Niet veel later stond ze voor de deur. Er daalde een rust over mij heen en de krampen werden echte weeën. Het bad werd gevuld en oh-wat een zaligheid om in het warme water te kunnen gaan zitten. De pauzes worden kleiner en net als vorige keren geloof ik niet dat het snel zou gaan. Maar dat doet het wel. Op het ritme van mijn lichaam om 22u57 is Lewis geboren. Wat is hij perfect! Enkele minuten later arriveert ook de tweede vroedvrouw.

Een half uur later, wanneer de placenta geboren is, en de woonkamer inmiddels alweer bijna is opgeruimd, blijken de broers nog wakker/wakker geworden van het eerste gehuil. Ze komen kennismaken met hun jongste broer-waar ze zoveel geduld voor hebben moeten tonen! Daarna zijn ze allemaal snel (weer) in dromenland.

Lewis is intussen nog niet van mijn buik geweken en drinkt meteen zijn eerste teugen borstvoeding. Hij blijkt 3Kg800 zwaar te zijn en 50,5cm groot. Onze grootste en zwaarste telg.

Het is al diep in de nacht tegen dat de vroedvrouwen huiswaarts keren. Mij rest dan enkel nog een nacht van gelukzalig kijken naar onze perfecte baby vanop mijn enorme roze wolk.