Zoals beloofd, het verhaal van onze huwelijksreis in 2007. De dag na ons huwelijk in New York vertrokken we naar Miami. Onze keuze voor deze locatie hebben we toen een beetje laten leiden door wat er niet te ver van New York was. Omdat we destijds met een reisbureau (want ja, toen was online reizen boeken niet zo evident) vastlegden waren de keuzes vrij beperkt als het ging over vluchten vanuit New York.

Binnen de VS blijven dachten we dan maar. Een beetje uit naïviteit gedacht dat het dan wel zal meevallen qua aanpassing vanuit New York. Taxi genomen van Manhattan naar de luchthaven. Voor de mensen die niet weten wat dit wil zeggen: voor transfers tussen de stad en de luchthaven zijn het flatrates en maakt het niet uit hoe lang of hoe traag de chauffeur erover doet, je zal altijd hetzelfde tarief betalen. Dat wil in New York dus zeggen dat je even in “one hell of a ride” zit (tenzij je vraagt wat kalmer te rijden). Snelwegen met meerdere stroken en elke minuut meerdere malen de twee kanten van de snelweg gezien hebben. Desondanks niet zo vroeg op voorhand in de luchthaven aangekomen. Maar we hadden gerust wat later kunnen zijn. Onze vlucht had vertraging. Eens het vliegtuig er was, konden we niet wachten tot die vlucht van drie uur voorbij was.  Het was een spiksplinternieuw vliegtuig. Er hing zelfs nog een new-plane-smell in! Kinderziektes waren meteen ook de reden van de vertraging.

Eens aangekomen in Miami was het ons plan snel naar het hotel te gaan. Dat was buiten de (wat wij nadien noemden) Florida-attitude gerekend. Taxi nemen naar het hotel dat zich op Miami beach bevond. Dat bleek ondanks ook flatrates van toepassing te zijn toch wel wat trager te gaan dan in New York. Laat me dat corrigeren naar veeeel trager. De koffers inladen duurde al langer dan we ooit zouden kunnen gedacht hebben. Maar nadien reed de chauffeur zo traag, dat we op een bepaald moment een bord van 70 (mijl uiteraard) zagen en ik op zijn dashboard zag dat hij er maar 45 deed. Assertief als ik ben vroeg ik of er iets mis was. Waarop de taxichauffeur antwoordde, “I didn’t came all the way from Cuba to work hard!” met de glimlach. OK, dat was even aanpassen. Het voelde een uur later aan tegen dat we aankwamen aan het hotel. In het hotel hetzelfde verhaal. Zeer vriendelijke mensen, ze gaven ons een kamer met “ocean view” zonder dat we daar voor betaalden. Maar weer die trage manier van werken. Alles op het gemak als slogan.

Dat deed toch wel even pijn. Net omdat we ons snel thuis voelden in New York voelde het letterlijk aan als een cultuurshock. We hadden moeite om aan te passen. In die mate dat we na een 24 uur in Miami letterlijk overwogen hebben terug naar huis te vliegen en elders naartoe te gaan. Tegen de avond voelden we ons dan toch wat beter in ons vel. We hadden ondertussen het gratis fruit en champagne gekregen van het hotel. Dat helpt natuurlijk! Ook hadden we stilaan ontdekt waarom het hier op een trager tempo ging. De hitte! Warm! Warm dat we het hadden. We hadden het plan van de stad in te trekken en onderweg wel iets te drinken te nemen. Nog geen 200 meter verder beseften we dat we niet ver gingen geraken. Daar was toevallig een Dunkin Donuts. Home made iced tea was er maar $0,99 voor een beker van bijna een liter. Hoeveel we er hier van gedronken hebben is niet te tellen. De kilootjes gingen er destijds ook nog niet zo snel bij! Toen we die avond in het hotel waren kregen we plots een tropisch onweer cadeau. Nog nooit zoveel regen geweten. Maar vooral nog nooit dergelijke bliksemschichten gezien. Kwam daar de oorverdovende donder bij. Niet veel later een melding op de tv dat we binnen moesten blijven tot nader order.

Alles in kleine stapjes doen of taxi of openbaar vervoer dus. Zo zijn we uiteindelijk dan toch eens tot aan een bioscoop geraakt. We hadden een half jaar eerder al eens een bioscoopbezoek gedaan in New York. De film was niet bepaald een ervaring. Zien hoe de mensen bioscoop ginder beleven wel. Veel harder lachen en gieren dan wij. The Bourne Ultimatum was de film die we gaan kijken zijn. Gewoon omdat die in België nog niet uitgekomen was. Na de film zijn we nog even op een bankje gaan zitten, kwestie van voor te bereiden op de wandeling in de hitte. Wanneer daar in een mum van tijd plots een hele rode loper scene uit het niets getoverd werd. Inclusief stoere buitenwipper en gastenlijst. Het was voor de film Rush Hour 3. Het duurde geen vijf minuten nadat alles klaar was tot de eerste limousines en peperdure auto’s voor de deur stonden. Plots was er een heel bizar sociaal gebeuren bezig van mensen die bij de genodigden waren en mensen die er alles aan deden om gezien te worden door deze mensen. We hebben toegekeken en verbaasd geweest.

We hebben deze reis vooral gemerkt dat  reizen naar strandbestemmingen niets voor ons is. Hoewel we genoten hebben, was het niet 100% ons ding. We hebben zeker genoten van het zwembad of van het ontbijt of van het zicht op de oceaan. Maar achteraf waren we zeker ook blij dat we geen all-in hadden genomen. Daar gaan we veel te graag op ontdekking voor. We hebben op die hele week welgeteld één keer op het strand geweest en amper in het hotel gezeten.