Er was eens…een klein gezellig gemeentelijk zwembad. Het was niet groter (of misschien zelfs kleiner?) dan de zwembaden dat je tegenwoordig in tuinen aantreft. Er waren een twintigtal kleedhokjes, en je betaalde er per half uur. Niemand twijfelde of je wel eerlijk genoeg was om op tijd uit het zwembad te gaan (sociale controle enzo). Iedereen die ik kende leerde er zwemmen. En alhoewel leren zwemmen bij mij vooral trauma’s naar boven haalt, is dat zwembad één van de mooiste jeugdherinneringen. Gaan zwemmen met mijn nicht (zelfde leeftijd) en meer babbelen en giechelen dan zwemmen. Onze oudste zoon leerde er nog zwemmen. Aan dat zwembad was ook een cafetaria. Eentje uitgebaat door de gemeente, waar een koffie/cola/limonade/zakje snoep van het rek allemaal € 1 kostte. Waar de dames achter de toog je bij naam kende. Waar er een rij stoelen voor een groot raam stonden met allemaal mama’s die de zwemvorderingen van hun kroost in de gaten hielden. Waar er een doorgeefluikje in dat grote raam gemaakt was voor het geval nog een haarelastiekje/zwembril/…. doorgegeven moest worden.

Op een dag besliste de gemeente dat het kleine zwembad met de o-zo-gezellige cafetaria toch echt niet meer van deze tijd was. Een nieuw zwembad zou gebouwd worden! Modern, groot, met wildwaterbaan en al! En helaas zouden de vriendelijke dames van de cafetaria een nieuwe functieomschrijving krijgen want ze zouden niet meer achter de kassa/toog zitten, nee voor het nieuwe zwembad zouden ze een heus etablissement bouwen én een uitbater zoeken. Het duurde even, en het ging over menig tong, maar uiteindelijk vond de gemeente een uitbater. Ik ging met de twee oudste zonen nog eens zwemmen in het oude zwembad op de laatste openingsdag. We betaalden voor een uur. Nadien dronken we een koffie en aten we een frisko. Voor een euro per stuk uiteraard.

Het nieuwe zwembad ging open, en hoe nostalgisch ook, soms moet je vernieuwing omarmen. Ook de zwemlessen verhuisden mee en werden uit handen gegeven, een heuse zwemclub ontstond. Ondertussen zijn we enkele jaren later. Bijgevolg zitten wij nu 3x per week in het nieuwe etablissement. Niet meer die gezellige cafetaria van weleer. Geen meterslang raam om naar de kroost te kijken, wel gezellige tafeltjes en latté’s. Helaas geen snoepzakjes van € 1 meer, maar maandelijks een rib uit ons lijf aan fristi’s en latté’s.

Nu vraag je je waarschijnlijk af wat bovenstaande te maken heeft met de titel? William en Vince zwemmen sinds dit jaar na elkaar wegens verschillende niveau’s. Dat betekend twee uur te overbruggen. Ondertussen wordt deze taak ook extra uitdagend met een beweeglijke baby. Het eerste uurtje hadden we gespendeerd in de nabijgelegen bibliotheek. De jongens hadden zich er uitstekend gedragen. Ik had ook boekjes uitgekozen voor William. Na de wissel besloot ik met de jongens in de cafetaria  het etablissement te gaan zitten. Ik was blij dat William de uitgekozen boekjes interessant vond. In het etablissement hebben ze geen snoepzakjes, wel zelfgebakken wafels. Dus 2 fristi’s, 1 limonade, 1 latte, 2 wafels en een zakje chips. We zetten ons neer en ik geef Lewis de borst. Ondertussen smikkelen Jake en Matthew hun wafel op. Ai ai, kruimels! Een lekkende luier! Ik besluit eerst met de luier te dealen en daarna ga ik de kruimels bij elkaar keren. (Je weet wel, zo in je hand, om daarna in de vuilbak te doen). Terwijl William voor mij een luier en pak doekjes uit de luiertas probeert te vissen komt de uitbater de leeggedronken fristi’s alvast meenemen. “Amai, nogal gesmost precies”. Ik instrueer William waar die luiers precies zitten en antwoord: Ja, ze hebben er wat een boeltje van gemaakt. Waarna de uitbater van wal steekt dat de tafels wel proper waren en er nu kruimels liggen. Ik stamel (nog steeds met baby en lekkende luier in de armen) dat ik het wel ging bij elkaar doen hoor. Maar ik denk niet dat hij mij hoorde? Hij bleef maar doorgaan dat we daar toch echt wel moeten op letten in het vervolg want nu liggen er overal kruimels!!!!

Blijkbaar word je niet geacht om met kleine kinderen bij het zwembad iets te gaan drinken? En die wafels zijn enkel voor volwassenen neem ik aan? Ik moet toegeven dat ik de kruimels niet meer heb opgeruimd. Ik heb alles bij elkaar genomen en ben weggegaan. De latté is ook blijven staan. Na de zwemles van Vince moesten we nog haasten om op tijd te zijn voor de info avond van school. Maar de hele situatie bleef in mijn hoofd spoken. Ik voelde me vernederd en te kijk gezet voor de andere ouders. Ik bleef me afvragen: Is het tegenwoordig echt not done als een kind kruimels op tafel laat vallen? Hadden mijn vijfjarigen de kunst van boven een servetje eten zonder morsen al onder de knie moeten hebben?

Ik ben niet van plan om er nog één stap binnen te zetten. Hiermee loopt de uitbater per week heel wat inkomsten mis (3 drankjes, 2 wafels, 1 chips en 1 latte = € 13,2 X 3dagen/week = €39,6/week) . Maar hé, er zullen geen kruimels op zijn tafel liggen! Oef!