Vicky’s papa werkt voor een grote werkgever in de regio waar wij wonen. Klinkt vaag ja.  Het was afgelopen zondag een opendeurdag bij die grote werkgever voor de werknemers en hun familie.

We hebben het hier over een industrieel bedrijf dat veel in metaal doet. Bij het begin van de route in het bedrijf en in de folders werd heel duidelijk gezegd geen beeldmateriaal te maken en zeker niet te gebruiken online. Verslaafd als ik ben aan mijn GSM heb ik er toch enkele geniepig gemaakt. Niet van bedrijfsgevoelige dingen nee. Wel van de jongens die onder de indruk waren.

Want dat waren ze zeker. Ze hadden al wel gehoord van een fabriek. Maar het in het echt zien. En vooral vanbinnen is toch wel eens iets anders! Grote machines en grote hallen. Welke kind zou niet onder de indruk zijn? Sommige dingen werden zelfs uitgebreid uitgelegd en getoond. Ze hadden geen idee van hoeveel stappen een productielijn wel kan hebben. Ook hoe telkens een afgewerkt onderdeel naar een andere ruimte moet om verder verwerkt te worden vonden ze interessant.

De robots die “zelf” konden lassen vonden de jongens het indrukwekkendst. Meteen ook meegegeven aan de jongens dat ze niet rechtstreeks naar zo’n licht mogen kijken. Uitgelegd krijgen hoe het komt dat je ogen zoveel pijn kunnen gedaan worden met een klein lichtpuntje was een ander verhaal. Na een tijdje hadden we toch een redelijke afstand afgelegd op het hele domein en begon er toch wat gezeur te weerklinken van die kleine mondjes en gingen we naar huis. Rouwig was ik daar niet om want ik had Lewis de hele tijd op mijn buik en met het zonnetje dat scheen werd het wat warm voor mezelf.