Na de halve marathon had ik er super veel zin in. Ik ging terug kortere afstanden lopen maar meermaals per week. En zo terug kalm opbouwen in afstand. Tenzij natuurlijk uitschieters bij van die runs die gewoon zalig gaan.

Zalig wanneer dat zo goed gaat. Tot ik een tijdje geleden plots aan mijn linkerknie mijn ligamenten naar de maan hielp door simpelweg iets zwaar proberen te heffen en mijn knieschijf plots een stevige ruk naar de buitenkant deed. Dan moest die knieschijf nog terug naar zijn plaats.

Pijn, pijn en nog eens pijn. Na enkele dagen had ik door dat het toch niet snor zat. Toch maar eens naar een arts. Niet veel later was het verdikt al maar goed geen scheur, maar wel goed uitgerokken. Maar genezing zou er niet komen als ik bleef lopen. Niet dat ik dat zag zitten de eerste weken. Maar hoe lang niet lopen? Daar kon niemand op antwoorden. Vooral zelf aanvoelen en langsgaan bij de arts wanneer het niet goed zat.

Maar nu eindelijk, na veel en lange weken wachten, vloeken omdat het niet mocht kan ik terug joggen. Voor mijn doen heel korte afstanden, 2 a 3 km. En vooral niet te snel, niet sneller dan ongeveer 9km/uur. Mijn natuurlijke snelheid ligt op 10,5 a 11,5km/uur.

Nu terug opbouwen dus! Slow and steady. Maar opbouwen zal ik. De intentie blijft de Ten Miles in Antwerpen.