Een dikke week geleden kreeg ik telefoon van KBC met de vraag of ik graag met het gezin naar de nieuwe Kampioenen film zou willen gaan kijken. Euhm ja! Ik geef het toe, ik kijk graag naar de Kampioenen. Waar anderen graag naar de onrealistische verhalen van Thuis en Familie kijken, is het bij mij de Kampioenen. Komt daarbij dat om een of andere reden kinderen heel deze reeks fantastisch vinden. De films eigenlijk ook.

Maar nu dus die derde film. De vorige vond ik een succes. Er zat een soort schwung in gecombineerd met sentiment voor de mensen die de reeks gevolgd hebben. De eerste film was voor mij een zware teleurstelling (blij dat ik hem niet in de bioscoop gaan kijken was 😉 ). Door gebrek aan babysit is Vicky thuisgebleven bij Lewis. Hij is nog te jong voor een bioscoop bezoekje. Het was dus met zijn vijf naar Leuven. Allemaal hadden ze er zin in. Heel benieuwd wat Pol, Xavier, Boma en nog vele andere personages zouden meemaken. We kregen geen genummerde zitjes dus moesten we vroeg genoeg gaan. Want in een volgeboekte zaal vijf plaatsen naast elkaar vinden is geen evidentie.

Zo vroeg in de zaal zitten wil dus ook zeggen dat de snacks al zo goed als op zijn tegen dat de film begint. We hadden voor iedereen popcorn, ijspralines en drankjes gekregen. Drie van de vier jongens lusten geen ijspralines waardoor William en ik ons volgepropt hebben met ijs en chocolade 😛 . Want je kan ze toch niet laten smelten 😀 .

Dan de film. Ik ga er weinig woorden vuil aan maken. Dat klinkt heel negatief. Maar ik heb mijn redenen. Om te beginnen heb je bij de kampioenen sowieso een verhaallijn die nergens op lijkt. Maar dat kan tegelijkertijd een sterkte zijn. Daardoor hecht je soms minder waarde aan wat er vertelt wordt. Iets wat voor no-brain tv geen kwaad kan. Maar in deze film voelt het aan alsof ze van beide kanten iets willen proberen. Zonder succes. Misschien is het natuurlijk ook omdat alle acteurs hun leeftijd niet meer mee hebben. Iets wat voor het einde van de film niet onbelangrijk is ;-). De mooiste scene in de film was eigenlijk een sentimenteel momentje van Oscar. Maar daar bleef het ook bij. Doordat de film zoooo voorspelbaar was gemaakt had je ook nergens een gevoel van climax. Uiteindelijk eindigen ze de prent met een scene die duidelijk maakt dat het voorbij is. Hoewel is De Kampioenen eigenlijk ooit echt voorbij? Laat het ons houden op, weer voorbij tot volgende zomer wanneer de herhalingen er weer zijn.