Een dikke drie maanden geleden begon ik na een blessure aan de ligamenten eindelijk terug te lopen. Rustig aan was de boodschap. Moeilijk als je graag lange afstanden loopt!

Dus moest ik een schema hebben. Moeilijk voor iemand die zichzelf niet graag verplichtingen oplegt qua afstanden of frequentie van het lopen. Ik loop normaal puur op het gevoel. Wanneer dat is, hoe lang, hoe snel. Allemaal op het gevoel. Het voordeel is dat je nooit tegen je zin gaat lopen. Het nadeel is dat je minder makkelijk grenzen gaat verleggen. Needless to say dat ik geen snelle loper ben. Mijn “natuurlijke snelheid” zal ergens tussen 10,5 en 11,5km/uur liggen (oftewel 5:13 tot 5:43 minuten per km).

Begin maart heb ik mezelf toch eens een schema opgelegd. Elke twee dagen gaan lopen. Maar dan wel maar 5km en zo opbouwen. We zijn nu een dikke drie maanden verder. Op ongeveer een 100 dagen tijd miste ik maar een 4 runs. In twee van die gevallen haalde ik het in door bijvoorbeeld mee te doen met een loop-event van 10 en 12 km. Goed bezig van mezelf (geef mezelf schouderklopje).

Maar de meeste progressie maakte ik in snelheid! Ik was terug begonnen aan een 6 minuten per kilometer. Ondertussen haalde ik de laatste run van 5 km een snelheid van 4:41/km! 12,8km/uur dus! Zonder mezelf dood te lopen of over de limieten te gaan! Voor mezelf eerder uitzonderlijk, want vele van deze runs waren in 20° tot 25° en lopen in warmte of zon is traditioneel gezien echt doodgaan voor mezelf.

En dan kreeg ik eerder deze week plots zin om nog eens 10km te lopen. “Ik zal maar voorzichtig zijn, want ik ben dat niet meer gewoon he” zei ik dan tegen Vicky. Als parcours kies ik dan bewust iets waar ik niet zomaar langs huis kan en dus sowieso “all the way” moet gaan. Rustig begonnen, maar gaandeweg merkte ik dat het echt wel vlot ging. Ergens rond km 7 had ik door dat ik wel eens mijn persoonlijke 10km record kon breken. Iets wat uiteindelijk gelukt is! 48:02 en dus gemiddeld 4:48minuten per km. En toch kon ik mezelf tegen het hoofd slaan. Want ja, ik kon onder die 48 minuten geraken en dat was niet gelukt. Is die competitiviteit in het lopen dan toch eindelijk me geslopen? Ik hoop het, want ik geniet ervan!