Ik heb er nog al over geschreven. Maar het blijft me verbazen hoe nog veel mensen schrikken als ik zeg dat ik als papa thuis ben voor de kinderen. Ik merk ook dat diezelfde mensen wel de vraag stellen waarom en dan eigenlijk niet eens luisteren naar het antwoord.

“Ah? Waarom?” Is dus de reactie. Of soms zelfs “En de mama kon niet thuisblijven?” Maar op die laatste vraag ga ik zelfs niet in. Precies of alleen een vrouw kan thuisblijven voor de kinderen! De waarom vraag begrijp ik ergens wel. Anderzijds vraag ik toch ook niet aan anderen waarom ze beiden gaan werken.

Ik gok dat het bij de meesten ook gewoon uit nieuwsgierigheid is omdat ze het voor zichzelf nog nooit als optie bekeken hebben. Alle begrip voor situaties waar je de middelen niet hebt om op één loon te overleven. Maar ik merk dat er ook een hele groep is die niet begrijpt of beseft dat het ook veel met keuzes te maken heeft. Er zullen ongetwijfeld dingen zijn die wij al gelaten hebben zodat het allemaal lukt. Zo kiezen wij ervoor geen twee auto’s te gebruiken. Veel geld geven we ook niet uit aan bijvoorbeeld duur meubilair (als dat dan al verstandig is met vijf zonen in huis 😉 ).

Uiteindelijk is de rekening in ons geval ook snel gemaakt. Als ik ook voltijds zou gaan werken zouden we wellicht een poetsvrouw moeten inhuren, misschien ook gebruik maken van een strijkatelier. De kinderen zouden wellicht dagelijks naar de opvang moeten voor of na de school. We zouden waarschijnlijk ook een tweede auto moeten nemen. Te al die dingen samen en ik zou gaan werken om de extra kosten te betalen! Ondertussen zie je de kinderen nog minder ook. Om nog maar te zwijgen van de dingen die je mist. Elke dag dat ik nu thuis ben met Lewis geniet ik van het feit dat ik al zijn eerste keren van iets heb meegemaakt. En dat is voor mij onbetaalbaar!