Een anderhalve kilometer. Niet ver dus. Is de afstand van ons huis naar de school. En toch was ik nooit echt 100% gerust. Vooral dan het eerste stuk. Een drukke baan met een smal fietspad, oversteken zonder een zebrapad en een rotonde.

Ik was er nooit gerust op om onze tweeling die 6 jaar oud zijn zelf te laten fietsen naar school. Niet helemaal alleen hé! Samen met mij. Maar het is niet simpel zo een kind in het oog houden op de fiets dat wat onstuimig durft heen en weer kijken en niet altijd de andere weggebruikers in het oog heeft. Ze konden al langer fietsen, de ene al wat beter dan de andere. Maar naar school fietsen deed maar één van de twee zelf. De andere zat in de bakfiets. De oudste twee fietsten uiteraard al langer naar school!

Zo twee kinderen die nog geen benul hebben van het verkeer, tegelijkertijd in het oog houden leek me om problemen vragen. Dus fietste eerst maar een van de twee zelf. De andere heb ik enkele keren laten proberen, maar het vroeg nog wat veel aandacht om gewoon mee te fietsen. Maar nu eindelijk fietsen de vier oudste zonen op eigen kracht naar school. Het zorgt nog steeds voor de nodige stress, maar ik ben blij dat het er eindelijk van gekomen is!