Het ene kind is het andere niet! Dat is in het geval van dutjes hier toch wel een understatement. Waar William en Vince van het moment dat Vicky terug begon te werken na de bevalling altijd naar de onthaalmoeder zijn gegaan en daar dus voornamelijk hun dutjes deden, was dat voor Jake, Matthew en Lewis anders.

Jake en Matthew gingen eerst nog wel naar de onthaalmoeder, maar hebben daarna toch nog een tijdje bij mij thuis geweest tot ze naar school gingen. Ze hadden een heel strak ritme (geen overbodige luxe voor een tweeling!). Elke dag in de namiddag werden ze op hetzelfde tijdstip slaperig en kon ik ze in hun bedje leggen. En je kon er bijna de klok op gelijk zetten. Een half uurtje voor we de broers van school moesten halen werden ze wakker. Handig!

Lewis is een ander paar mouwen! Binnen een paar maanden is hij twee jaar en hij heeft nog zo goed als geen enkel dutje in zijn bedje willen doen. Laat staan dat er continuïteit zit in wanneer hij wil dutten. De ene dag is hij al in de voormiddag zo moe dat ik niet anders kan dan hem in slaap proberen te wiegen of even met hem ga neerliggen in de zetel. Doe ik dat niet, dan zit ik de rest van de dag met een klein monstertje opgescheept. De volgende dag komt dat pas in de late namiddag. Uiteraard vlak voor wanneer we de broers van school moeten halen. Kwestie van het handig te maken 😉 .

Ik vermoed dat Lewis nooit echt een stabiele dutter zal worden. Al hoop ik wel dat het toch is zal lukken hem rustig in zijn bedje te kunnen leggen zonder drama. Hoedanook, binnen een klein jaar is het al tijd voor hem om naar school te gaan! Tegen dan zal zijn ritme er sowieso anders moeten uitzien, of er toch minstens een hebben. We zullen wel zien hoe het uitdraait. Wat komt, komt!