Tot juli vorig jaar ging ik elke twee dagen minstens 5km joggen. Zonder mezelf met tegenzin in mijn loopschoenen te moeten hijsen. Beter en beter ging het. Zelfs dicht tegen mijn snelste tijd die ik in 2016 haalde.

Maar dan, omwille van verschillende excuses, de ene wat meer geldig dan de andere, was ik gestopt met dat ritme. Niet dat ik volledig gestopt was met sporten. Maar je voelt dat wel als je van 3 a 4 keer per week joggen naar plots één keer per week gaat. Het doet de motivatie geen goed. Vooral dan omdat je weinig of geen progressie ziet. Plots moest ik mezelf wel echt in die loopschoenen sleuren. Triest eigenlijk hoe ze daar nu ongebruikt staan. Ik kan eigenlijk echt genieten van het lopen! Ik weet van mezelf dat ik een kick kan halen uit een simpele run die goed ging. Om nog maar te zwijgen van de wat langere afstanden. Elke keer ik een halve marathon liep in het verleden, training of evenement maakt niet uit, was het een euforisch momentje. Elke kilometer er bovenop was bonus.

Na een tijdje begon ik te lopen met William en Vince op zondag. Op zich niet slecht. Maar Vince is wat trager dan ik natuurlijk loop. En dat is eigenlijk ook niet zo goed voor de motivatie, zo’n run onder je niveau. Wanneer ik alleen met William ging lopen was het wel iets sneller, maar toch nog steeds te traag.

Nu zijn we een winter voorbij gegaan waarin ik niet alleen gelopen heb (auwch, dat typte ik echt niet graag!). Het doet me oprecht pijn! Vooral omdat ik echt weet dat ik er energie uit haal. De gezondheid zou er ook wel bij varen. Maar de overschot aan energie die ik heb wanneer ik frequent loop mis ik echt. Dus moest je me tegenkomen, motiveer me om te gaan lopen!