Onlangs schreef ik een blogpost over de vragen die ik krijg over thuis zijn voor de kinderen als papa. Maar toen heb ik het niet echt gehad over de beste vraag die gesteld wordt. “Wat ga je doen als je niet meer voor de kinderen thuisblijft?”

Dat is een heel moeilijke vraag voor mij. Gewoon omdat ik zelf het antwoord nog niet weet. Voor ik officieel thuisbleef was ik eigenlijk opvoeder. Specifiek voor personen met een beperking. Hoewel heel zware jobs, haal je er veel voldoening uit. Jammer genoeg vragen ze een enorme flexibiliteit voor een loon dat niet in proportie staat met de prestatie (ik weet dat dit een cliché is, maar zoek de barema’s eens op zou ik zeggen). Leuk om een tijdje te doen. Niet voor je hele carrière vind ik.

Wat kan ik anders gaan doen? Geen idee! Ik heb geen specifiek diploma buiten dat van opvoeder. Wat doe ik graag? Dat weet ik eigenlijk ook nog niet zo goed. Of beter gezegd, ik zou het niet in een job kunnen gieten. Ik spreek bijvoorbeeld graag voor een groep mensen. Heb er zelden of nooit zenuwen voor en kan een verhaal brengen. “Leerkracht!” Zeggen de meesten dan. Maar om eerlijk te zijn zegt dat beroep me ook niet zoveel. Het engelengeduld dat die mensen moeten hebben met andermans kinderen, tonnen respect! Ik ben een avondmens, zo in de ochtend voor een klas moeten staan zou echt het niveau van het onderwijs niet doen stijgen 😉 .

Ik mag eigenlijk niet klagen. Want ik heb het comfort van rustig na te kunnen denken over wat ik wil doen. Wat niet wil zeggen dat ik niet eens een kleine job hier of daar zou willen doen om een centje bij te verdienen. Een carrière kiezen is een belangrijkere beslissing. Zeker wetende dat onze generatie misschien wel tot 70 jaar gaat moeten werken 😉 . Maar ach, het is nu nog niet aan de orde. We hebben er hier nog eentje in huis rondlopen die nog niet naar school gaat en nog vier die ook de nodige aandacht vragen. Ik ga daar eerst nog 100% van genieten!