Vicky en ik doen graag musea. De jongens meekrijgen naar musea wordt wel moeilijker en moeilijker. Dus hadden we het “Museum of Senses” gekozen. Een museum rond illusies. Dat lag een metrorit van ons en middenin een winkelcentrum. Toch handig dat we daar snel ook konden eten! Naar het museum was het wel even zoeken! Het ligt ergens achterin in het winkelcentrum. Naar Roemeense normen is het niet het goedkoopste. Ze hebben wel gezinstickets, maar die zijn maar tot 4 personen. Hoewel de jongens het heel leuk vonden, vlogen ze erdoor alsof hun leven er vanaf hing. Nochtans was het leuk om rustig door te gaan. Van illusies waar je even moest over nadenken tot illusies waar je niet meer moest dan foto nemen en lachen. Sommige ken je wellicht al, maar er zijn er zeker ook die je zullen verrassen. We hebben daarna toch even het winkelcentrum gaan ontdekken. De Lego store mocht niet ontbreken. Ze afficheerden de prijzen en productcodes hier met lego, niet papier. Love it! Ze hadden er ook een HappySocks winkel! Al was die “een kwartiertje dicht” volgens een briefje op de deur. Toen we 45 minuten later het winkeltje nog eens voorbij gingen was het nog steeds “een kwartiertje dicht” 😛 .
Omdat we goed weer hadden hebben we de dag erna het Morii meer opgezocht. Ook weer een metrorit weg van het appartement (heb ik al gezegd dat het een bombastische stad is 😉 ). Weer hielden we rekening met eventuele verveling van de jongens. Dus stopten we na de metro eerst even aan een park met veel speeltuintjes. Het meer zelf was leuk, al ben ik niet objectief want ik hou van water. Maar ik denk dat het in de zomer nog veel mooier is. Je had er verre uitzichten en kon er rustig wandelen. De jongens kregen stilaan honger en de IKEA op de Theodor Pallady boulevard was via de metro makkelijker bereikbaar. We hoopten er spotgoedkoop te eten. Maar dat was een klein beetje een tegenvaller. Naast de ridicuul goede promoties was het niet meteen veel goedkoper dan bij ons. Het was wel jammer dat we geen meubels konden meenemen, die waren soms wel echt goedkoper!
Later op de dag gingen we rustig een koffietje drinken om dan verder te gaan wandelen in de oude stad. Ook ’s nachts voelden we ons geen seconde onveilig in de oude stad (toch een gebied met kleine straatjes). We waren specifiek op zoek een plek om uit te eten. Maar dat was misschien niet het beste plan op een avond zo in het weekend. Nergens was er genoeg plaats. Maar ondertussen waren we aan de andere kant van de oude stad. We gingen dus snel terug naar het appartement wandelen en wel ergens iets to go nemen. Ware het niet dat we verkeerd gelopen waren en uiteindelijk twee kilometer meer wandelde. De honger werd er alleen maar groter van!
Door omstandigheden was onze vlucht pas maandagochtend (heeel vroeg in de ochtend). Zondag was dus een dagje van wandelen en een beetje shoppen geworden. We kochten essentials zoals bijvoorbeeld hemdjes, want die zijn goedkoper ginder. Voor mezelf kocht ik sokken van Patrick en Octo (van Spongebob Squarepants)! Maar die avond was het dus vroeg het bedje in. De wekker ging al om 3u30! Maar voor ik vertel hoe onze rit naar de luchthaven nog een opgave geweest is, moet ik een dagje terug gaan. We zochten op hoe we bustickets moesten kopen voor de rit naar de luchthaven. Blijkbaar deed je dat dus al best bij aankomst. Oeps! Als Backup waren er bij de hele grote haltes ticketbalies. Maar daar bleken ze geen woord Engels te kunnen. Maar zelfs wanneer ik mijn vraag vertaalde via translate en zo liet lezen of met hand en tand probeerde uit te leggen dat wat ik nodig had kreeg ik er geen tickets gekocht. Dan bestelden we voor de zekerheid maar (een veel duurdere) taxi via de airline die onze vluchten verzorgde. We kozen een makkelijke ophaal locatie aan het grootste plein in de buurt.
Terug naar de ochtend (eerder nacht) erna. We stonden zoals afgesproken om 4u30 (2u voor laatste boarding call) klaar om opgepikt te worden. Hmm, geen taxi te zien. Even wachten daar maar zeker. Tien minuten later nog niemand te zien. Nog tijd genoeg dachten we. Vijf minuten later was er nog steeds niemand te zien. Misschien toch maar eens het taxibedrijf bellen. Niemand nam op! Letterijk nog eens een kwartier proberen bellen waarna ik doodleuk teruggebeld werd met de boodschap dat de auto in panne was gevallen. Er was ons nochtans gezegd dat we meteen melding zouden krijgen wanneer om een of andere reden de taxi niet zou kunnen komen. Hij vroeg of ik de taxi nog wilde hebben. Maar deze ging ten vroegste een 15 a 20 minuten later daar zijn (echt gerust was ik daar niet op), dus zei ik die te cancellen. We waren ondertussen een klein anderhalf uur voor laatste boarding tijd. Het was volgens maps een half uurtje rijden naar de lichthaven en volgens de website van de luchthaven waren er grote vertragingen bij de security. Op zoek naar een andere taxi dan! We vonden al snel één taxi. Maar dat was een sedan waar maar een vier personen in konden. Dus vroegen we iets wat we normaal nooit zouden doen. Of we met zeven in die ene auto konden meerijden. De chauffeur maakte hier (tegen een meerprijs) geen probleem van. Maar we konden alleen cash betalen. Iets wat we dus helemaal niet meer hadden. De chauffeur stelde voor om onderweg te stoppen aan een bankautomaat. Veel optie hadden we niet. Maar echt gerust waren we er niet op. We zouden een makkelijk slachtoffer geweest zijn om ons te beroven. Maar de chauffeur bleek een heel sympathieke gast te zijn! Hij was heel bedachtzaam in zijn rijstijl voor de situatie. Wat toch een beetje gek was. Achteraan in de auto zaten ze met drie, telkens met iemand op de schoot. Toen we eindelijk aan de luchthaven aankwamen hadden we nog een 50 minuten over. Maar ik kan je verzekeren, zo met vijf kinderen door die security, dat gaat niet vooruit. Ik was al blij dat we geen bagage moesten inchecken. Echt gerust was ik er dus niet op. We hebben het geluk gehad dat we toen een vriendelijke veiligheidsagent tegenkwamen die ons zag staan en die ons een heel stuk van de rij heeft laten skippen. Opvallend was dat niemand er eigenlijk nors voor keek of dergelijke. Plots hadden we een tien minuten over! Net genoeg om wat snackjes en drank te kopen voor in het vliegtuig!
Na weer een rustige vlucht kwamen we aan in Charleroi en dachten we rustig naar de parking te wandelen en snel thuis te zijn. Nope! We hebben nog een uur vastgezeten op de parking! Bij aankomst eerder die week dacht ik de QR code te scannen zoals aangegeven in de mail. Code klaargezet op mijn scherm en gsm richting scanner. Maar dan bleek dat ze een NFC ship vlak onder die scanner hadden gezet. Waardoor dus mijn Apple Pay steeds geactiveerd werd en dus geen QR zichtbaar kon zijn. Nogal dom van die NFC daar te plaatsen dan! Maar in de mail stond ook dat er nummerplaat herkenning was. Dus ik dacht, dan neem ik een ticketje. Dat bleek dus niet genoeg te zijn. Wanneer we aan de poort kwamen te staan opende ze niet. Het belletje om ons probleem te melden werkte ook niet. Een telefoonnummer vinden was ook geen sinecure. Via het onthaal van de luchthaven kregen we de boodschap dat de chauffeurs van de shuttle bus uitrijkaartjes kunnen verschaffen. Maar die bus was dus op een andere parking die een eindje wandelen was. Vicky haar Frans is beter dan dat van mij. Dus zij ging tot daar. Die chauffeur viel zoals gevreesd uit de lucht. Zonder resultaat teruggekomen. Terug bellen naar dat onthaal dus. We moesten “op het belletje duwen” om de parkeerwachter vast te krijgen. Ze geloofden ons zelfs niet dat het knopje niet functioneel was. Na veel zeuren kregen we de telefoonnummer van de parkeerwachter. Of dat dachten we toch. Ze gaven het verkeerd nummer. Nog eens bellen dus. Eindelijk de juiste nummer gekregen! Hij wist me te zeggen dat het belletje wel werkte. Ik probeerde hem beleefd te zeggen dat ik het knopje er bijna door geduwd heb. En dat hij me dan een half uur aan het negeren is geweest. Mijn verhaal van de NFC chip die heel onverstandig is geplaatst ging volledig aan hem voorbij. Zo ging het nog een tijdje verder tot Vicky heel kwaad aan de telefoon heeft gezegd dat als de poort niet open gedaan zou worden, we de parking zouden blokkeren. Yep, zo kwaad waren we. Dat gingen ze dan doen. We moesten maar een minuutje meer wachten. Waarna de verkeerde poort geopend werd, BOOOEM (dat was ik die ontplofte). Uiteindelijk zijn we met veel vertraging thuis geraakt.
Die minder positieve afsluiting van het tripje is zeker geen domper geweest. We hebben genoten van ons reisje. Weer een stad ontdekt. De jongens weer een nieuw stukje van de wereld getoond!
FiveSonsBlog 