We kwamen rond 17u aan in Wenen. De City Express rechtstreeks naar het centrum reed niet omwille van Covid. De “gewone” trein dan maar. Deze reed er 8 minuten langer over. Niet zo erg want hij stopt op een halte dichterbij het hotel en kost bovendien maar een fractie van de prijs. We betalen slechts € 8,6 voor het hele gezin! Onderweg van de trein naar het hotel alvast een snelle hap eten want de jongens hadden intussen honger!

We kozen voor een Meininger hotel. Deze hotels hebben grote kamers en o.a. een keuken die door de hotelgasten vrij te gebruiken is. We boekten een 5 persoonskamer en een 2 persoonskamer. In de 5 persoonskamer bleken 6 stapelbedden te staan. We pasten dus in 1 kamer aangezien Lewis bij mij slaapt.

Dag 2 start met regen, véél regen! Rik downloadt de Weense buienradar en tegen 11u zou het moeten stoppen met regenen. Intussen probeer ik het passenger location form van onze overheid ingevuld te krijgen. Iets wat niet van een leien dakje loopt. Je moet nl. de vluchtzitjes invullen. Die kennen we pas wanneer we ingechecked zijn. Wanneer we dan ingechecked zijn, dan opent de website weer niet meer. Uiteindelijk komt het in orde en hebben we de QR code ontvangen. Wanneer het gestopt is met regenen trekken we eropuit. We zijn net de straat van het hotel uit als we enkele druppels voelen. Misschien van een dakgoot denken we nog even. Maar even later barst er een wolkbreuk los. Na even geschuild te hebben tot het ergste voorbij is lopen we terug richting hotel. De buitenradar was mis. “Ten minste 120min. droog” was er beloofd. Een warme douche later kunnen we er weer tegen. De kinderen entertainen elkaar en wij zoeken naar mogelijke uitstappen. Er zijn veel mogelijkheden. Alleen zijn ze 1. altijd redelijk duur en 2. altijd minstens een half uur stappen. Zolang het regent dus geen optie. We overwegen zelfs even een uitstap te maken naar Bratislava, wat maar op een 60km van Wenen ligt en slechts een treinrit weg is. Daar zou het beter weer zijn. Omdat het ondertussen al middag is laten we het uiteindelijk zo. In de namiddag klaart het weer uiteindelijk op en wordt het zelfs nog even zonnig en warm. Uiteindelijk trokken we de stad in. We wandelden langs heel wat mooie gebouwen en parken. Maar niet na een heerlijk ontbijt met donuts en koffie van Dunkin! Het is immers onze huwelijksverjaardag. De stad is redelijk uitgestrekt en we wilden de metro graag vermijden. Het dragen van mondmaskers is hier duidelijk nog niet ingeburgerd en we waren steeds de enigen die ze droegen op straat. We wandelden naar de imposante Votiv kerk. Die staat helaas momenteel in de steigers. Daar tegenover is het Sigmund Freud park. Een park met een groot grasveld en enkele monumenten. Hier merkten we voor het eerst vandalisme. De monumenten waren veelvuldig bespoten met grafitti. Iets wat we helaas nog veel zouden merken in de stad. Daarna wandelden we naar het Rathaus en gingen we ook even zitten in het rathauspark. Vervolgens kwamen we langs de volksgarten met een prachtige rozentuin! Het volgende hoogtepunt was het heldenplatz. Een plaats waar vele koetsen vertrokken. Tegen dan waren de jongens het wandelen en gebouwen kijken stilaan beu. Als lunch eten we Weens gebak. Na zo’n gebakje zit je buik wel vol!

De weg terug ging langs de mozartsdenkmal en de staatsopera. We wandelen langs de Donau weer naar het hotel. Dit lijkt me in normale tijden een hippe buurt met vele terrasjes. Nu ligt het er doods en verlaten bij, op een enkele dronkeling na dan. Ook hier zijn de muren veelvuldig gevandaliseerd.

We bestellen chinees als avondeten (Tip: bestel nooit rijstsoep: it ain’t good). Nadien zoeken we nog even een speeltuintje in de buurt op. Op minder dan 500m is een speeltuintje vlakbij een toren uit WO2. Deze toren werd gebruikt om vijandelijke vliegtuigen neer te schieten, maar nu is hij volledig afgesloten met hekken en niet meer toegankelijk. Het speeltuintje is duidelijk een hotspot voor de locals. Meerdere gezinnen met kleine en grote kinderen komen er samen om o.a. de picknicken. ’s Avonds is iedereen moe en er wordt goed geslapen.

Op dag 3 is het gelukkig droog, maar wel frisser en er staat een stevige wind. Er is sinds de 16e eeuw elke dag een grote markt in Wenen. De zogenaamde Naschmarkt. We besluiten een stevige wandeling te maken en naar daar te trekken. De markt zelf valt lichtjes tegen. Veel geurige kruiden, fruit en lekkers maar heel veel van hetzelfde. Paralel met het markt gedeelte loopt een markt met allerlei kleine eetkraampjes en restaurantjes.

Het valt ons op dat in Wenen de auto’s zowat overal mogen rijden. Op enkele winkelstraten na moet je overal opletten. De verkeerslichten voor voetgangers zijn heel kort groen, en zelfs als je groen hebt moet je heel hard opletten om niet aangereden te worden. Dit strookt niet met het beeld dat we hadden van een “leefbare stad”. Op dat gebied scoorde Rome echt wel beter.

Uiteindelijk begon het toch weer lichtjes te regenen en kwam de wind harder opzetten. We eten weer gebak & koffie als lunch. Nadien maken we nog een stevige wandeling, maar wanneer het toch terug harder begint te regenen besluiten we toch maar weer naar het hotel te gaan.

Als avondeten bestellen we dumplings. Hun slogan klopt in ieder geval. Het zijn inderdaad damn good dumplings. De jongens kijken nog een film op de tablet en we besluiten op tijd te gaan slapen.

De laatste dag moeten we al ’s middags in de luchthaven zijn. We staan dus op tijd op. We ontbijten uitgebreid in Mcdonalds. Voor een kleine prijs (+/- €21) hebben we uitgebreid gegeten met pannenkoeken, fruitsap, koffie en toasts. Totaal niet te vergelijken met het ontbijtmenu hier. Ook in het hotel zelf zouden we duurder af geweest zijn aan €8/p.p. Na het ontbijt trokken we richting station om de trein naar de luchthaven te nemen. Eenmaal aan de gate moeten we nog even wachten (denken we). Het is nog 40 min. tot het vliegtuig opstijgt. Ik besluit met William nog even wat snackjes te gaan kopen. Ik ben met William al terug naar de gate aan het wandelen als men afroept dat we mogen gaan boarden, bijna meteen gevolgd door de oproep naar de “remaining” passenger. Huh? Hoe kan dat zo snel? We haasten ons dus naar de gate. Bij het boarden vragen we of het kalm gaat zijn. De crew moet lachen en verzekert ons dat we het vliegtuig bijna uitsluitend voor onszelf zullen hebben. Ze blijken gelijk te hebben. Uiteindelijk zitten we met 23 personen aan boord. (incl. crew). Een aparte ervaring. In plaats van langs te komen met het karretje komt de crew gewoon vragen of we iets wensen. Geen geruzie over wie aan het raam mag kijken, want tijdens de vlucht kan iedereen aan een raam kijken. Dat het een vlotte en zalige vlucht was hoef ik niet te vertellen zeker?