Wat te doen in tijden corona? Wandelen? Ik denk dat de gemiddelde Vlaming de laatste maanden elk natuurdomein of wandelpad al plat gestapt heeft. Een museum dan maar? Ook een optie in deze tijden. Maar dan wel met wat geluk of goede voorbereiding. De populairste musea zijn meestal al weken op voorhand volzet in de weekends of vakanties. Met wat geluk vind je een gaatje vroeg op de dag en kan je op vrijdag ergens tickets kopen voor in het weekend dat komt.
Zo deden wij het vorige week met het Red Star Line Museum in Antwerpen. We zochten naar enkele verschillende musea en hier hadden we net een gaatje gevonden in de reserveringen. Het museum was vooral voor Vicky en mezelf interessant qua thema. Het vluchten en ‘simpel’ emigreren is een ver van hun bed show voor de jongens. Of toch op die keren na dat ze ons horen praten dat we wel rustig in Zweden of Canada zouden willen wonen na 😉 .
We deden eerst de tijdelijke expositie in het museum. Verschillende verhalen van mensen die in de vorige eeuw hun land verlaten hadden. Vooral dan vanuit liefde. Ik ga je de specifieke verhalen niet vertellen, want daarvoor moet je maar naar het museum gaan ;-).
Daarna deden we het permanente gedeelte van het museum. Het is mooi ingericht en het verhaal van migratie wordt heel mooi weergegeven, niet alleen vanuit via Red Star Line, maar ook in de geschiedenis. Wat ik wel een beetje miste, ondanks dat het hier en daar goed en mooi weergegeven wordt, is het verhaal van het pand waar het museum zich in bevindt. Specifiek, het gevoel ervan. Je wist bijvoorbeeld wel, hier werden de mensen medisch getest. Maar daar was nagenoeg niets meer zichtbaar van. Ergens wel jammer. Maar geen echte domper. Ik ken zo wel een beetje mijn geschiedenis, maar wanneer je door het museum gaat word je wel geconfronteerd met het feit dat de Vlaming in het begin van de 20ste eeuw arm was. Mensen wisten het ook, in sommige gevallen werd daar vrede mee genomen (al dan niet door gebrek aan opties) maar velen emigreerden hierdoor ook. Best wel confronterend.
De drie jongste zonen waren mee. Voor hun was het wel even boeiend, maar we merkten dat ze er weinig boodschap aan hadden. We hebben geprobeerd veel van de boodschappen mee te geven, bijvoorbeeld waarom mensen emigreren. Dat begrepen ze. Maar dat het iets moeilijk is, zo (bijna) alles achterlaten en een nieuw leven opstarten, was precies toch een moeilijker begrip. “Ergens anders kan je toch ook vrienden maken” zei Matthew. Leuk te weten dat hij zich zo sterk voelt!
FiveSonsBlog 