Enkele weken geleden hadden we maar verschillende musea ingepland om iets om handen te hebben op Vicky haar vrije dagen deze maand. Wandelen is natuurlijk ook tof. Maar altijd hetzelfde is ook altijd hetzelfde. Voor deze dag hadden we een voormiddag bij het Dossin Kazerne museum gepland en Technopolis in de namiddag.

Met vier van de vijf zonen trokken we richting Mechelen. we parkeerden vlakbij en wandelen de laatste meters tot aan het museum. En toch waren we verkeerd gelopen :-P. De jongens kregen meteen een tablet in hun handen geduwd om een filmpje te zien over een waargebeurd verhaal van een Joodse jongen, Simon. Hij werd in tijden van de Holocaust gedeporteerd naar een concentratiekamp, maar overleefde het omdat zijn moeder hem uit de wagon geholpen had. Het filmpje hielp wel om Jake en Matthew hun interesse een beetje te wekken. William kende het verhaal al en Lewis was er nog een beetje te jong voor.

Omnipresent in het museum is de wand met foto’s van gedeporteerde mensen die vanuit de Dossin Kazerne naar “werkkampen” gestuurd werden. In werkelijkheid was het uiteraard niet gewoon een werkkamp maar de gekende concentratiekampen, waaronder Auschwitz/Birkenau en overleefde maar een fractie van de gedeporteerden die er vertrokken. In het museum maken ze het op de harde manier duidelijk door de overlevenden in kleur te zetten. Het zijn er niet veel.

Gaandeweg in het museum ga je min of meer volgens chronologische volorde door de gebeurtenissen van de tweede wereldoorlog. Te beginnen met de sterke opkomst van het fascisme na de eerste wereldoorlog. Ze geven goed visueel weer op alle borden waar je voorbij komt hoe de Duitsers na een periode van verlies, van mensen en middelen heel gefrustreerd waren en een zondebok zochten. En hoe ze die zondebok ontmenselijkt hebben tot de extreemste daad mogelijk, uitroeing. De info die er hangt is naar mijn gevoel heel volledig. Ik kwam nog geregeld feiten tegen die ik niet wist. Dan vooral over de collaboratie die er was in ons land. Voor je denkt dat het museum oikofobie in de hand werkt. Er wordt niet met de vinger gewezen naar een groep mensen, wel naar daden. En de gevolgen van niet te reageren op daden zoals die van de nazi’s.

Gaandeweg verloren Jake en Matthew de interesse in de verhalen die op de borden staan. Maar die werd dan weer wel aangewakkerd door de zoektocht naar de stempels die ze meegekregen hadden aan het begin. Of ze hierdoor meer van het verhaal meekregen is de vraag natuurlijk. Al hebben ze over heel de tijd dat we er waren wel wat vragen gesteld. William ook, maar in een hele andere trend. Meer over levenskeuzes en minder over de daden die gesteld waren zoals Jake en Matthew deden. Lewis was nog een jaar of drie te jong. Hij werd vooral enthousiast van de treinen die op foto’s stonden en had dus geen benul van wat er met die treinen gebeurde. Maar uiteindelijk was het bezoek niet te lang, waardoor hij zich ook bezig kon houden met de zoektocht naar de stempels. Ook belangrijk om weten is dat er gewaarschuwd wordt voor de beelden die getoond worden bij de video op het grote scherm. Voor kinderen zouden ze namelijk te gruwelijk zijn.

Zoals je wel kan verwachten is het niet meteen het meest luchtige museum. Maar eens te meer is het een verhaal dat verteld moet worden. Zeker in deze tijden waar extreme politiek weer aan het kiemen is. Wat ooit gebeurde mag nooit meer gebeuren en dat kan alleen door mensen bewust te maken van de gevaren van extreme ideeën.

• 

• 

• 

• 

•