Een film over de Zillion. Gesteund door onder andere het VAF, geld van de overheid dus. Wie had dat ooit gedacht, belastinggeld dat naar een project rond de Zillion ging. O de ironie!

Het moet een hele tijd geleden zijn dat een Vlaamse film zo gehyped werd. Meestal is dat niet per definitie een goed teken. Het enige dat het echt bewijst, is trouwens dat er een goed PR bureau aan gewerkt heeft. Maar in sommige gevallen kan het ook echt gewoon betekenen dat de film daadwerkelijk goed is. Heel het verhaal rond Frank Verstraeten en de Zillion is trouwens eigenlijk al bekend, wat kunnen ze hier nu nog spannend aan makan was mijn eerste reactie. Maar ik betrapte mezelf op het feit dat ik het verhaal eigenlijk niet zo goed ken. Ik was toch nog wat te groen achter mijn oren de jaren dat hij open was. Uiteraard kende ik de Zillion. De megadiscotheek en Frank Verstraeten waren op een bepaald moment omnipresent in de media. Maar hoe dat allemaal zat rond dat afpersen en frauderen, ik had oprecht geen idee.Laat staan dat ik wist hoe Dennis Black Magic in het verhaal paste.  Misschien wel de ideale manier om aan de film te beginnen. 

Het verhaal begint met een Frank Verstraeten die vertelt hoe hij computerchips in het zwart invoert en dan verkoopt in eigen land en hoe dat hem op een bepaald moment meer dan 6 miljoen Belgische Frank (zo’n 150.000€) op een maand opbrengt. In het zwart natuurlijk. Maar dat geld kan hem niet zoveel boeien, want het zorgt er niet voor dat hij overal gezien wordt als een belangrijk persoon. Wanneer hij zijn oog laat vallen op de Miss België van 1997 (het jaar waarin de film zich op dat moment afspeelt), merkt hij dat hij nergens komt mijn zijn vele geld in de andere discotheken. Hij ziet er ook alle gebreken en denkt dat hij beter kan. En zo kwam het idee van de Zillion! 

Na de film ben ik wat beelden van Frank Verstraeten in die tijd gaan opzoeken. De manier waarop Jonas Vermeulen en Matteo Simoni hun rol spelen, WAUW! Tot de irritante trekjes toe, echt indrukwekkend. Maar niet alleen het imiteren was goed. Het pure acteerwerk was ook niets minder dan indrukwekkend. Wanneer Frank Verstraeten met zijn Miss, die voor de film een andere naam gegeven is, een bungeesprong deden in een auto waren de emoties zo echt, maar vielen ze toch niet uit hun rol. Over die Miss trouwens, ik kende het verhaal zo slecht dat ik tijdens de film snel gaan opzoeken ben wie die Miss nu eigenlijk was, woeps. Ik zou zo nog veel meer rollen kunnen noemen die geniaal gedaan zijn trouwens. 

Over het verhaal, natuurlijk is het wat aangedikt. Of bij momenten zelfs onwaar als ik het zo opzoek. Maar ik heb niet het gevoel dat er echt een loopje met de waarheid genomen is. Bij sommige scènes lag het er wel wat dik op. Zo is er de scène met de Golf cabrio. Ik hoop oprecht dat er hier minstens een deel van waar is, want dat zou hilarisch zijn. Ik zou zeggen, denk er aan wanneer je de Golf cabrio ziet. De manier waarop de fiscus de zwarte boekhouding van de Zillion vond was wellicht ook niet de echte manier, maar wel geniaal gevonden van de scenaristen. 

Ik ben meegetrokken in een verhaal waarin we eigenlijk twee mensen verheerlijken die niet bepaald brave daden gesteld hebben. Waarvan het frauderen misschien nog het braafste was zelfs. Maar de film is zo gebracht dat ik constant dacht, “hoe geniaal is dees”. Dat het met de nodige humor gebracht werd maakt het af. Ik verwacht niets minder dan een top10 plaats in de best bezochte Vlaamse films ooit. Met 17.000 tickets in voorverkoop voor de openingsavond zijn ze al goed gestart!