Het was 3 januari 2012. Terwijl wij weg waren naar een dagje winkelen in Nederland had de wind hier in België hevig huisgehouden. Tegen dat we thuis kwamen was het donker. Omdat ik er toch niet te gerust op was, leek het me een goed idee de tuin te gaan nakijken. Het werd schade inschatten. Want bleek dat een van onze bomen op de omheining die de buren ooit geplaatst hadden gevallen te zijn. “Dat is toch weeral onze chance!” Ik vond het blijkbaar “erg” genoeg om het op sociale media te posten.

Wist ik veel wat er te komen was een twee weken later. Op 18 januari is mijn vader gestorven. Voor mij voelde het heel plots aan. Hij was in behandeling voor zijn kanker. Maar in die zin wist ik dat dus niet. Ik had niet de beste band met mijn ouders. Nooit echt 100% gehad. Daardoor heb ik nooit echt geweten wat er aan de hand was. Van mijn moeder kreeg ik een vage uitleg die telkens anders was. Van mijn vaders kant werden alle vragen weggewimpeld. Twee dagen voor zijn dood belde hij me wel nog eens op. Hij ging nog eens moeten binnen gaan. Hij zei het op een manier die veel te luchtig was naargelang de ernst. Een dag na die bewuste dag hoorde ik dat zijn behandeling (ik wist niet eens de welke) niet door was kunnen gaan. Weer geen waarom of eender welke uitleg. En dan kwam die ochtend erna. Plots kreeg ik telefoon van mijn oudere broer. Heel vroeg, iets wat hij nooit deed. Nog voor hij zijn zin kon afmaken kwam ik in een ontkenning, “nee das niet waar, nee, nee, da kan ni!”

Maar dan kwamen er de momenten die daar op volgde waar de info geleidelijk binnen kwam dat mijn vader gestorven door de rechtstreekse gevolgen van kanker! Kanker? Ik wist niet eens dat de behandeling die hij kreeg chemo was. Er was wel eens iets gezegd dat hij mogelijk chemo moest krijgen. Maar met die woorden is mij nooit verteld dat hij in die behandeling zat. Blijkbaar zaten er tumoren in zijn hoofd en longen. Om het verhaal iets duidelijker te maken, mijn vader had een melanoom dat hij al jaren bleek te hebben en er niks aan deed. Door nooit naar een arts te gaan is er nooit iets vastgesteld en heeft deze vreselijke ziekte tierig kunnen woelen in zijn lichaam.

Ik had al een nonkel waarbij kanker was vastgesteld. Hij leefde nog. Dat was al zeer concreet in mijn omgeving. En dat heeft er destijds ook ingehakt. Want plots besef je dat het je ook kan voorvallen. Maar dat mijn vader er aan stierf heeft er niet ingehakt. Neen, het voelde aan alsof iemand plots een rugzak aan mij gehangen heeft die me er steeds terug aan doet herinneren dat het mij ook kan overkomen. En dat als je even pech hebt in het leven, het plots voorbij kan zijn. Waar ik daarvoor wel besefte dat het me kon overkomen, werd het plots iets zeer aanwezigs. Van winderig zijn tot eens wat meer keelpijn dan de winter ervoor. Van hoofdpijn tot draaierig zijn. Alles kan een trigger zijn om te denken dat ik het ook heb. Zelfs nu, zes jaar verder nog steeds. In die mate dat Vicky me af en toe moet kalmeren en even sussen. Maar ik merk dat het zelfs bij haar een soort van twijfel heeft meegebracht.

Maar ik moet toegeven dat de ergste periode de eerste twee jaar was. Daarna kwam er een soort van besef bij dat ik eigenlijk moet genieten van de momenten die ik wel krijg van het leven. Het is jammer eigenlijk dat ik in deze levensfase al zoveel bang heb voor de dood. Tegelijkertijd zorgt het ervoor dat je sneller tevreden bent over kleine dingen en je probeert geen kostbare tijd te verdoen aan banale dingen. Of misschien is het zo dat ik vele dingen sneller als banaal bekijk.

Voor je begint te lezen wil ik de mensen die niet graag melige dingen lezen waarschuwen. Het volgende verhaal zal melig zijn 😉 . Als je begint te lezen zal je denken dat het over voetbal gaat. Voor wie dat niet graag leest, ik kan je blij maken en zeggen dat het eigenlijk niet het geval is.

Een paar weken geleden las ik op sport websites dat de kleine voetbalclub KVC Westerlo in de Belgische beker tegen het grote RSC Anderlecht moet spelen. Een wedstrijd als een ander in deze competitie. Sinds dit seizoen speelt Westerlo niet meer op het hoogste niveau en logischerwijs dus op het één na hoogste. En dit al voor de tweede keer in ongeveer 5 jaar. Ook toen die vorige keer in tweede klasse, speelden ze in die bekercompetitie tegen datzelfde Anderlecht. Ze versloegen ze zelfs met strafschoppen.

En net dat deed een hele mooie jeugdherinnering naar boven komen. En eigenlijk draait die herinnering niet rond mezelf. Ze draait eerder rond mijn vader. Mijn vader stierf in 2012 op 52-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Veel mensen vonden hem altijd vriendelijk en altijd bereid om te helpen. Nooit echt slecht gezind, laat staan kwaad. En toch kan ik me hem niet herinneren als oprecht gelukkig. Op een enkel moment na. Een van die momenten was toen ik 12 jaar was. Westerlo was als nog steeds jonge eersteklasser thuis gewonnen tegen het niet zo goed spelende Anderlecht met 6-0. Voor de mensen die er niks van kennen. Dat was een uitslag die voor de wedstrijd als totaal onmogelijk werd bekeken. Daar genoot mijn vader duidelijk van. Maar het leukste moment kwam na de wedstrijd, onderweg naar de auto. Toen een iets oudere man ons aansprak met de vraag wat de wedstrijd geworden was. Mijn vader genoot enorm wanneer hij tegen deze persoon zei, “6-0!”. Waarop de andere zei, “naa serieus, hoeveel ist geworre?” Het antwoord daarop was, “6-0! Ga ma zien op teletekst”

Dat moment. Dat simpele totaal niets betekenend voor iemands leven moment. Of zo dacht ik toen toch. Dat is me nu bijna twintig jaar later nog steeds bijgebleven als een van de weinige momenten dat ik mijn vader met volle teugen zag genieten in zijn leven.

Dus al was het maar voor mijn sentiment, ik hoop dat Westerlo vanavond boven zichzelf kan uitstijgen en kan winnen tegen Anderlecht. Zo kan ik dat gevoel nog eens beleven en komt een heel mooie herinnering aan mijn vader weer tot leven.