10 september 2017 mamafivesons

Onze favoriete steden

New York

Zonder twijfel onze absolute nr. 1! We reisden naar the big apple met zijn tweeën in 2006 en 2007 (om er te trouwen!), daarna volgden nog 2 reizen met William (2008) en William en Vince (2010). Ook met kinderen is het een prachtstad! Er zijn ontzettend veel playgrounds en er is zoveel te zien dat ze zeker geboeid zullen blijven. En als je in de januari gaat en graag shopt. Koop dan al maar op voorhand een grotere of extra koffer, je zal hem nodig hebben. Want koopjes zijn daar échte koopjes! Om nog maar te zwijgen van de hoeveelheid winkels.

2. Berlijn

Berlijn is zo’n inspirerende stad. Kindvriendelijk, maar helaas niet zo buggyvriendelijk. Iets om rekening mee te houden! De metro is er heel net én onderhouden, maar we waren wel heel blij dat we in 2010 samen met vrienden op reis waren om de buggy overal op en af de trappen te helpen dragen. De zoo is tot de dag van vandaag onze absolute favoriet en ongeëvenaard! We zaten er niet alleen in hippe koffiebars koffie te nippen maar bezochten er ook talloze musea over WO II en de vroegere DDR. Enorm interessant! Op onze bucketlist staat nog een roadtrip doorheen Duitsland om ons verder in de geschiedenis te verdiepen.

3. Boedapest

In 2015 boekten we vrij impulsief een retourtje Boedapest. Vluchten aan € 115 voor 6 personen deden ons niet twijfelen. Tel daarbij nog een ruim appartement, centraal gelegen voor € 176 en deze reis was goedkoper dan 2 daguitstappen. De stad voelde ons heel veilig en de meeste mensen hadden een kindvriendelijke attitude. Dit is voor ons een heel belangrijke parameter! Zijn de locals kindvriendelijk ingesteld, of wordt je overal buitengekeken? In Boedapest kookten we amper zelf. Zoek de zijstraatjes op in minder toeristisch gebied en je eet er met 6 voor minder dan € 15! Zo is er ook heel veel lekkers op de wintermarktjes onder andere de lokale specialiteit, “kürtőskalács”. Een soort zoet brood met kaneel. De klim op de citadel was trouwens echt de moeite en ook de zoo was de moeite.

4. Kopenhagen

Openminded én enorm kindvriendelijk. Speeltuinen, zelfs met go carts! En nee, die worden daar niet gestolen. De bevolking is daar toch net iets beschaafder dan hier. Speelgoed in zandbakken en go carts worden gebruikt door kindjes en netjes daar gelaten. Niet gevandaliseerd of gestolen. Verder is Kopenhagen ook op culinair vlak een Walhalla. Je moet er niet speuren naar dat ene veggie gerecht op de menu. Néé, ze hebben daar heuse veggie (en vegan!) restaurants! Al moet je er helaas wel iets dieper voor in je portemonnee tasten!

5. Ljubljana

Een heel compacte stad met her en der speeltuintjes. Kindvriendelijk ook! En parkeren is er betaalbaar! De stad straalt gezelligheid uit. Van de kraantjes met drinkbaar water tot de marktjes. Onveilig zal je je zeker niet voelen in deze stad.

4 augustus 2017 fivesonsblog

Throwback: onze huwelijksreis

Zoals beloofd, het verhaal van onze huwelijksreis in 2007. De dag na ons huwelijk in New York vertrokken we naar Miami. Onze keuze voor deze locatie hebben we toen een beetje laten leiden door wat er niet te ver van New York was. Omdat we destijds met een reisbureau (want ja, toen was online reizen boeken niet zo evident) vastlegden waren de keuzes vrij beperkt als het ging over vluchten vanuit New York.

Binnen de VS blijven dachten we dan maar. Een beetje uit naïviteit gedacht dat het dan wel zal meevallen qua aanpassing vanuit New York. Taxi genomen van Manhattan naar de luchthaven. Voor de mensen die niet weten wat dit wil zeggen: voor transfers tussen de stad en de luchthaven zijn het flatrates en maakt het niet uit hoe lang of hoe traag de chauffeur erover doet, je zal altijd hetzelfde tarief betalen. Dat wil in New York dus zeggen dat je even in “one hell of a ride” zit (tenzij je vraagt wat kalmer te rijden). Snelwegen met meerdere stroken en elke minuut meerdere malen de twee kanten van de snelweg gezien hebben. Desondanks niet zo vroeg op voorhand in de luchthaven aangekomen. Maar we hadden gerust wat later kunnen zijn. Onze vlucht had vertraging. Eens het vliegtuig er was, konden we niet wachten tot die vlucht van drie uur voorbij was. Het was een spiksplinternieuw vliegtuig. Er hing zelfs nog een new-plane-smell in! Kinderziektes waren meteen ook de reden van de vertraging.

Eens aangekomen in Miami was het ons plan snel naar het hotel te gaan. Dat was buiten de (wat wij nadien noemden) Florida-attitude gerekend. Taxi nemen naar het hotel dat zich op Miami beach bevond. Dat bleek ondanks ook flatrates van toepassing te zijn toch wel wat trager te gaan dan in New York. Laat me dat corrigeren naar veeeel trager. De koffers inladen duurde al langer dan we ooit zouden kunnen gedacht hebben. Maar nadien reed de chauffeur zo traag, dat we op een bepaald moment een bord van 70 (mijl uiteraard) zagen en ik op zijn dashboard zag dat hij er maar 45 deed. Assertief als ik ben vroeg ik of er iets mis was. Waarop de taxichauffeur antwoordde, “I didn’t came all the way from Cuba to work hard!” met de glimlach. OK, dat was even aanpassen. Het voelde een uur later aan tegen dat we aankwamen aan het hotel. In het hotel hetzelfde verhaal. Zeer vriendelijke mensen, ze gaven ons een kamer met “ocean view” zonder dat we daar voor betaalden. Maar weer die trage manier van werken. Alles op het gemak als slogan.

Dat deed toch wel even pijn. Net omdat we ons snel thuis voelden in New York voelde het letterlijk aan als een cultuurshock. We hadden moeite om aan te passen. In die mate dat we na een 24 uur in Miami letterlijk overwogen hebben terug naar huis te vliegen en elders naartoe te gaan. Tegen de avond voelden we ons dan toch wat beter in ons vel. We hadden ondertussen het gratis fruit en champagne gekregen van het hotel. Dat helpt natuurlijk! Ook hadden we stilaan ontdekt waarom het hier op een trager tempo ging. De hitte! Warm! Warm dat we het hadden. We hadden het plan van de stad in te trekken en onderweg wel iets te drinken te nemen. Nog geen 200 meter verder beseften we dat we niet ver gingen geraken. Daar was toevallig een Dunkin Donuts. Home made iced tea was er maar $0,99 voor een beker van bijna een liter. Hoeveel we er hier van gedronken hebben is niet te tellen. De kilootjes gingen er destijds ook nog niet zo snel bij! Toen we die avond in het hotel waren kregen we plots een tropisch onweer cadeau. Nog nooit zoveel regen geweten. Maar vooral nog nooit dergelijke bliksemschichten gezien. Kwam daar de oorverdovende donder bij. Niet veel later een melding op de tv dat we binnen moesten blijven tot nader order.

Alles in kleine stapjes doen of taxi of openbaar vervoer dus. Zo zijn we uiteindelijk dan toch eens tot aan een bioscoop geraakt. We hadden een half jaar eerder al eens een bioscoopbezoek gedaan in New York. De film was niet bepaald een ervaring. Zien hoe de mensen bioscoop ginder beleven wel. Veel harder lachen en gieren dan wij. The Bourne Ultimatum was de film die we gaan kijken zijn. Gewoon omdat die in België nog niet uitgekomen was. Na de film zijn we nog even op een bankje gaan zitten, kwestie van voor te bereiden op de wandeling in de hitte. Wanneer daar in een mum van tijd plots een hele rode loper scene uit het niets getoverd werd. Inclusief stoere buitenwipper en gastenlijst. Het was voor de film Rush Hour 3. Het duurde geen vijf minuten nadat alles klaar was tot de eerste limousines en peperdure auto’s voor de deur stonden. Plots was er een heel bizar sociaal gebeuren bezig van mensen die bij de genodigden waren en mensen die er alles aan deden om gezien te worden door deze mensen. We hebben toegekeken en verbaasd geweest.

We hebben deze reis vooral gemerkt dat reizen naar strandbestemmingen niets voor ons is. Hoewel we genoten hebben, was het niet 100% ons ding. We hebben zeker genoten van het zwembad of van het ontbijt of van het zicht op de oceaan. Maar achteraf waren we zeker ook blij dat we geen all-in hadden genomen. Daar gaan we veel te graag op ontdekking voor. We hebben op die hele week welgeteld één keer op het strand geweest en amper in het hotel gezeten.

2 augustus 2017 fivesonsblog

10 jaar geleden was Central Parc ons epicentrum!

Trouwen gingen we, dat wisten we al nog voor een van ons twee iets gevraagd of gezegd had. En eens we in 2006 in New York geweest waren wisten we het helemaal, wij gaan in "the city" trouwen!

Jong en onbezonnen begonnen we aan en hele organisatie om van hier uit ginder iets geregeld te krijgen. Het was vooral moeilijk om iets vastgelegd te krijgen zonder dat ze ons kenden. Ook was het nogal kort dag voor een huwelijk. We waren in december 2006 geweest en gingen trouwen in augustus 2007. Tot we iemand gevonden hadden die ons huwelijk kon voltrekken. Sherrie Villano! Zij had ons tijdens het proces van het organiseren al veel verder geholpen. Maar echt dankbaar mochten we haar zijn na de trouw, maar dat lees je wel verder in deze post.

Na heel veel heen en weer mailen hadden we dan toch een dominee, fotograaf, limousine en vooral vluchten en hotels geboekt. Zoveel maanden later was het dan toch zover. Met toch een klein beetje angst voor bedrogen te zijn kwamen we aan in JFK Airport. Eens in Manhattan zochten we een openbare telefoon, want zo ging dat toen als je geen 5€/minuut wilde betalen met je Gsm. Kwam daar bij dat niet elke Gsm zomaar tri-band was, yes that was a thing. Sherrie was een echt persoon die ons oprecht ging helpen! Yeey! We hadden enkele dagen ingerekend dat we daar waren zodat we tijd genoeg hadden om een mariage license aan te vragen. En vooral, Vicky haar onderrok van haar kleed zat in de grote bagage. Als die verloren was gegaan was er een beetje tijd om nog tot bij ons te geraken. Nu nog hopen op goed weer!

Dan kwam die 3 augustus daar toch aan. Toch een beetje nerveus. Niet dat we twijfelden ofziets. Nee vooral hopen dat alles in orde kwam. Maar daar was dan dat voordeel aan ver weg alleen gaan trouwen, je hangt niet van af van wat anderen willen. Als het goed was voor ons was het ook meteen goed. We hadden de limousine gereserveerd een uurtje voor dat we met Sherrie hadden afgesproken in Central Parc. Specifieker, Ladies pavillion. Een prieel vlak tegen "the Lake". Het uitzicht blijft ons verbazen. Het mooie groen en het water van het park, met in de achtergrond de grote gebouwen van midtown Manhattan. Onze limousine was te laat. Oh nee! Maar eigenlijk maakte we ons er niet zo druk in. Uiteindelijk kwam het toch in orde. Maar dan begon het tien minuten voor ons vervoer er was te regenen alsof er iemand een brandkraan omver had gereden. Dat baarde ons iets meer zorgen omwille van Vicky haar kleed. Maar wonder boven wonder kwam de zon er mooi door twee minuutjes voor we moesten uitstappen. En warm was het ook! 32 graden, Celsius voor de duidelijkheid. Na wat te manoeuvreren met het trouwkleed waren we op locatie. Na een intieme en mooie ceremonie later waren we getrouwd!

Dan was het tijd om foto's te nemen. Aan locaties geen gebrek in New York! We hadden enkele uren ingerekend om verschillende locaties aan te doen. Van Times Square tot een pier op de East River met zicht op Brooklyn Bridge. Ondanks dat je heel veel trouwende koppels ziet in deze stad nam iedereen steeds hun camera om foto's te nemen van het moment we uit de limousine stapte. Met een salvo aan felicitaties gevolgd. We hebben lang getwijfeld over hoe we gingen dineren. Maar om in de intiemere sfeer te blijven hebben we beslist om van het restaurant menu te bestellen via roomservice. In theorie hadden we toch geen champagne of wijn mogen bestellen op restaurant aangezien we nog geen 21 waren! Het maakte ons het ook gemakkelijker om de foto's via cd-rom in ontvangst te nemen van de fotograaf.

Een dag later gingen we vertrekken naar Miami. In de late namiddag, waardoor we nog ruim de tijd hadden om onze ingevulde mariage license binnen te brengen in City Hall. Dit moesten we doen om ons trouwdocument te krijgen. Daarmee konden we ons huwelijk in België regulariseren. Maar daar hebben we een domme fout gemaakt. Bleek City Hall niet open te zijn op zaterdag! Wat nu? Sherrie is zo goed voor ons geweest om op maandag het document binnen te brengen en nadien het benodigde document op te sturen naar ons. We hebben haar als dank een cadeautje opgestuurd.

De dag na het huwelijk was het dan tijd voor de huwelijksreis. Een hele ervaring op zich. Onszelf even tegengekomen, genoten, ontdekt en noem maar op. Maar dat zal voor een volgende blogpost zijn.

23 juli 2017 papafivesons

Positief blijven!

Dinsdag gaan we naar Bokrijk! Dat was ons plan volgens wat we vorige week zeiden. In tegenstelling tot meestal goed voorbereid vertrokken. Gepakt en gezakt met picknick. We kwamen aan. Aangezien Lewis echt niet graag in de auto zit (zowat het eerste kindje waar ik dat ooit van gehoord heb) is de vaste routine na elke rit, troosten en voeden. Na een tiental minuutjes gingen we naar de kassa.

Een tijdje aangeschoven, om dan te horen “dat met de kaart niet werkt”. En volgens een andere gewoonte van ons hebben wij zelden cash geld mee. Een automaat stond er niet op het terrein en was er ook niet in de buurt volgens de dame aan de kassa. Dus terug naar buiten om een bank te zoeken. Maar daar was het nog niet gedaan. Bij het willen buiten rijden kregen we op het scherm te zien dat we te lang op de parking hebben gestaan om gratis te mogen uitrijden. Even de parkeerwachter opbellen. Die kwam meteen tot bij ons. We deden ons verhaal en kregen de boodschap dat we maar moesten betalen. €5 nota bene, omdat je steeds voor de hele dag moet betalen. Alles uitgelegd en ondertussen een huilende baby in de auto. Weinig begrip van de parkeerwachter. Na enkele minuutjes zeuren mochten we dan toch door. Maar dit kwam eerder door de huilende baby in de auto denk ik dan dat het door de situatie kwam.

Veel zin hadden we dan niet om terug te gaan. Dus snel even opgezocht wat we nog in de buurt hadden om te doen. Snel gekozen om naar het nationaal park hoge Kempen te gaan. Nuja, een van de vele plaatsen waar je kan heengaan. Niet veel later aangekomen. Maar snel bleek dat op het pad dat je kon bewandelen de fietsers de oppermacht hebben. Op maar drie minuutjes meer dan drie keer net niet aangereden geweest. Nu was het al middag en gingen we dus maar picknicken aan de auto. Niet minder leuk, wel minder mooi dan we initieel voor ogen hadden.

Nog maar eens de plannen omgooien dan. Naar Maastricht dan maar! Daar zal sowieso wel iets te zien of te doen zijn. Terwijl ik aan het rijden was zocht Vicky een mogelijke parking op. Snel was beslist dat we op een “park&walk” gingen staan. Niet duur en dicht bij het centrum. Toen we daar aankwamen was er geen plaats meer. Na even wachten ging er dan toch iemand uit hun plaats gedraaid komen. Tot plots een dame uit de auto stapte en naar ons toe kwam. Ze kwam hun parkeerticketje dat wel nog een tijdje geldig was aan ons geven. Zo vriendelijk! Handig meegenomen en eindelijk een echte positieve noot op deze uitstap.

Even tot rust komen dachten we toen en we hebben ons neergeploft op ons picknickdeken in het stadspark op een stukje gazon. Genieten van het heerlijke zonnetje terwijl de jongens hun energie wat kwijtspelen door (in de buurt) rond te lopen. Eens we terug wat relaxed waren zijn we de stad ingegaan. Een ijsje gaan eten. Het was ongeveer tien jaar geleden dat we in de stad waren geweest. Er was veel veranderd. Het was er heel aangenaam wandelen. Op de terugweg zijn we even op de Sint-Servaasbrug gegaan. Ondanks dat we er even geen zin meer in hadden zijn we toch blijven proberen iets van de dag te maken en met succes. We zijn met een goed gevoel naar huis gereden.

22 juli 2017 mamafivesons

Achterbank-entertainment

We reisden al een mooi aantal keren samen met de jongens met de auto. In 2012 gingen we met 2 kleuters en 2 baby’s (Jake en Matthew waren toen net 2 maand) naar Denemarken. In 2014 maakten we voor ruim 3 weken op roadtrip door Denemarken-Zweden-Noorwegen. Verder gingen we met de auto nog 3 keer naar Denemarken, maar ook naar Slovenië, Kroatië, Duitsland, Nederland en Frankrijk (Disneyland).

We krijgen dan vaak de vraag hoe we de kinderen bezig houden tijdens zo’n langere autoreizen. Wel, één van de zaken die altijd helpt is het individuele mapje dat we per kind maken. Afhankelijk van hun leeftijd vullen we zo’n mapje met o.a. :

Het reisparcours: Zo kunnen ze mee volgen welke (snel)wegen we zullen nemen en zien ze de tussenstop of eindbestemming naderen. Tegenwoordig is het makkelijk om reisparcours af te drukken, maar je kan ook retro gaan en de route uit een oude wegenkaart knippen.
Weetjes en feiten over het land van bestemming of de landen waar we door rijden. Vb. aantal inwoners, trivia,…
Foto’s van de vlag, de munten & briefjes van dat land & monumenten die we gaan bekijken.
autobingo
Ideetjes voor autospelletjes (ik zie ik zie…)
woordzoekers
doolhoven
kleurplaten
…

De mogelijkheden zijn eindeloos. Ieder kind krijgt dus een eigen mapje, met daarbij een klembord en een stel kleurpotloden. Dit mapje houd hun alvast een hele tijd zoet!

Wat ook steeds helpt:

Take it easy… Neem ruim de tijd. Moet je op een bepaald uur ergens zijn? Bijvoorbeeld voor een ferry of om een sleutel op te halen? Reken je reistijd dan heel ruim of bekijk de mogelijkheden voor het worst case scenario als je het niet haalt. We hebben gemerkt dat aan het ophalen van een sleutel bijvoorbeeld vaak een mouw te passen is en bekijk of een ferry nog kan omgeboekt worden. Voorkom in ieder geval dat je bij file moet stressen dat je ergens te laat zou komen. Kinderen nemen die stress al gauw over.
Stop (heel) regelmatig. Toen we in 2012 naar Denemarken reden moesten we soms elke drie kwartier stoppen. 2 baby’s die vaak borstvoeding vroegen en 2 kleuters die soms elk uur moeten plassen… Als je daar op voorhand rekening mee houd, dan valt het beter mee.
Ga je vaak naar hetzelfde land? Onthoud welke snelwegstops de beste zijn.
Organiseer je bagage zo dat je aan de essentials kan. We proberen steevast een krat met drank en snacks (koekjes (Nooit met chocolade!), boterhammen, gesneden fruit en groenten, chips,…) in de buurt te houden. We hebben het geluk een grote auto te hebben (Volkswagen Transporter) en kunnen dus veel meenemen. We merkten dat het gemakkelijk is als de meeste zaken in vouwkratten zitten. Dit neemt minder plaats in dan de klassieke koffers.
Wil je nog plaats besparen? Neem geen grote wandelwagen mee maar een draagdoek of draagsysteem a la ergobaby, beco, mei tai,…
Luisterverhalen! We hebben ooit de hele rit naar verhaaltjes van Jip & Janneke geluisterd. Op het einde van de reis konden we ze vanbuiten vertellen, maar de jongens die bleven geboeid!
In dezelfde categorie als hierboven: Cd’s. Zet je eigen muzieksmaak even opzij en zing mee met K3, Kapitein Winokio, e.d. We kennen de eerste CD van het nieuwe K3 nog steeds vanbuiten.
Voorzie vuilbakjes! Bespaar je de ergernis van een auto vol koekpapiertjes en lege flesjes. Een klein vuilbakje bij de hand kan dit probleem wat containen. Bij elke stop het bakje even leegmaken in de vuilbak van het wegrestaurant en je bespaart jezelf heel wat opruimwerk bij aankomst.
Voorzie een extra set kleding voor elk kind. Als ze gemorst hebben kan je snel wisselen. Je wil niet op een parking half je auto leegladen op zoek naar die ene valies.
Voorzie muntengeld. Bij de meeste wegrestaurants moet je helaas betalen voor het toilet. Kinderen mogen soms wel gratis, maar met de kleintjes moet je als volwassene toch meegaan, en dus helaas betalen. Je wil niet met een kind dat hoogdringend moet eerst nog aanschuiven in de shop om geld te wisselen.
Vertrek ’s nachts. Oké, dit is misschien niet voor iedereen haalbaar. We love it! ’s nachts de kinderen in pyama in de auto tillen en meteen beginnen rijden. Als ze wakker worden ben je al een heel eind op weg. Een set kleding en tandenborstels klaarleggen. Bij de eerste stop snel in de auto omkleden (weer een voordeel van een grote wagen), en samen ontbijten. Instant vakantiegevoel!

Wij vinden met de kinderen met de auto op reis gaan ontzettend fijn! De vakantie begint al wanneer je de deur uitstapt en je auto instapt. Vroeger hadden we van die DVD-schermpjes. We hebben ze onlangs weg gedaan. Waarom? We namen ze telkens mee om dan te concluderen dat we ze van de hele reis niet gebruikt hadden…

16 juli 2017 mamafivesons

Be-MINE & C-Mine

Het mijnmuseum in Beringen was één van de musea die op onze bucket list stond voor deze zomer. We wisten op voorhand niet wat we konden verwachten van dit museum. Bezorgd vroeg ik aan de museumbediende of de ondergrondse simulatie niet te eng ging zijn voor onze kleinste jongens. Ze stelde ons meteen gerust dat de simulatie heel kindvriendelijk was. Deze simulatie met gids start drie keer per dag. Vermits we er pas na twaalven waren besloten we eerst de simulatie te doen en pas daarna de rest van het museum. In de cafetaria zou de gids ons oppikken.

Na een koffietje was daar de gids: Paul – “Polleke”. Paul heeft zelf jarenlang in de mijn van Beringen gewerkt. Hij nam ons mee naar de kelder. We waren met een 20tal bezoekers, wat maakte dat we de uitleg goed konden volgen. De museumbediende had trouwens gelijk want de simulatie werd heel kindvriendelijk aangepakt en ook voor hun vragen was er ruimte. Stap voor stap ontdekten we hoe het er in een mijn aan toe ging. Onze kennis werd serieus bijgespijkerd. We leerden over stempels, mijngas, pijlers, schachten,… Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat de liftkoker waarmee alle mijnwerkers voor hun shift naar beneden ging niet zo bijster groot was, maar toch 80 mijnwerkers tegelijk liet zakken, en dat aan een snelheid van 15m/seconde! Ik krijg al kriebels in mijn buik van het idee alleen al. Er stonden authentieke stukken in de simulatie waar mogelijk en verder werd de ervaring zo realistisch mogelijk weergegeven. De simulatie was dus zeker de moeite, ook voor relatief kleine kinderen! Er werd bijvoorbeeld gewaarschuwd vooraleer er veel lawaai kwam.

Daarna gingen we nog door het museum zelf. Voor het museumgedeelte kregen we een Ipad mee waar een audiogids op afspeelde per ruimte. Het museum daarna was voor William en Vince ook héél interessant. Jake en Matthew daarentegen waren het toen wat beu. We hebben het museumbezoek zelf dus maar kort gehouden. Blijkbaar kan je ook een opdrachtenboekje krijgen. Er zat een kleutertje braaf met zijn mama oplossingen te zoeken. Jake en Matthew hadden intussen echt geen zin meer in stilzitten of luisteren naar uitleg. Die andere moeder dacht waarschijnlijk alleen maar wat een drukke kinderen we meehadden (Ze had natuurlijk niet gezien hoe flink ze zich het uur daarvoor gedragen hadden)…Op naar iets actiever dus! Op de B-mine site is niet alleen het museum gelegen, maar ook een gigantische avonturenberg. De jongens klimden samen met papa helemaal naar boven terwijl ik Lewis voedde.

Verder vind je op de B-mine site nog een duikcentrum en enkele grote ketens. Maar die lieten we aan ons voorbijgaan. Je kan dus wel gemakkelijk een ganse dag vullen op deze site.

Praktisch:

Toegang kost € 6p.p. (+ €2 voor de simulatie)
Kinderen ouder dan 6 jaar betalen € 4 (+ €2 voor de simulatie)
In de cafetaria kan je niet met bancontact betalen, maar tegenover het museum bevindt zich een bankautomaat.
Voor meer info: http://www.mijnmuseum.be/

Wanneer ze hun energie wat kwijt waren reden we verder naar C-mine in Genk. Helaas was het toen al te laat om daar nog binnen te kunnen. Toch was het de moeite om alvast buiten even rond te kijken op de site. Voor de zomer is de hele site ook prachtig ingericht met ligstoelen, ijsjesautomaten, een doolhof en een gigantisch picknicktapijt. En dat allemaal met voldoende respect voor het historische aspect van de site. Knap werk van DIFT. We komen zeker nog een keer terug naar C-mine!

SONY DSC

13 juli 2017 mamafivesons

Toerist in eigen land

Eigenlijk zouden we dat vaker moeten doen, zo toerist spelen in eigen land. Bewust naar een stad gaan met het doel je als toerist te gedragen maakt dat je de dingen anders bekijkt. Parels waar je anders gewoon naast kijkt, zijn plots het bezoeken waard. Vorig jaar bezochten we zo o.a. Namen en Luik. Er staan inmiddels nog zoveel to do-steden op ons lijstje dat we amper weten waar te beginnen.

We woonden zelf 6 jaar in het Leuvense vooraleer we de stad weer inruilden voor het Kempisch platteland. In die 6 jaar gingen we tot onze grote schaamte geen enkel Leuvens museum binnen. Als we nu in Leuven komen dan is dat om te werken of om te winkelen. Dringend tijd dus om eens op de rem te gaan staan en Leuven door de toeristische ogen te bekijken.

We kwamen ’s middags toe dus starten we met een lunch bij Würst. We hadden hun haute dogs al eens op de kerstmarkt geprobeerd en wisten dus dat de vegetarische variant overheerlijk is. De kinder dog valt met zijn € 4 trouwens prima mee qua prijs en is voor de oudsten net genoeg, voor Jake en Matthew zelfs te veel. Lewis drinkt de borst, zijn lunch was dus gratis, haha.

Daarna trokken we naar het ladeuzeplein. De jongens waren onder de indruk van de kever van Fabre. William wilde weten waarvoor het kunstwerk stond. Daarna was de universiteitsbib aan de beurt. Inkom is € 7p.p. maar kinderen mogen gratis. Op het gelijkvloers is momenteel een kunstinstallatie van Ivan Grubanov, The summer of nationalism, te bekijken. Daarna gingen we in de grote leeszaal kijken. STILTE. stond er in grote letters. Gelukkig besloten de jongens hun beste kant te laten zien en betraden ze muisstil de zaal. Ze waren onder de indruk. Dat hielp. Lewis begon net op dat moment de allerschattigste gelukzalige zuchtjes te doen. Gelukkig is een baby van 8 weken vertederend. We begonnen met de klim naar de toren, die een schitterend zicht over Leuven geeft. De jongens haakten één voor één af en ook voor mij was het metalen gammel-aanvoelende trapje teveel van het goede. Rik heeft dus alleen mogen genieten van het uitzicht.

In Leuven mag een stop bij Olleke Bolleke trouwens ook niet ontbreken. En wat hadden wij geluk. Het was net happy hour. De snoepzak werd dus iets royaler dan anders gevuld. Eigenlijk wilden we daarna nog naar het M-museum, maar het was inmiddels al redelijk laat in de namiddag. Dus besloten we dat het M-museum zal moeten wachten tot een volgend bezoekje aan Leuven. We gingen het voormalig stadhuis nog bekijken. Nog snel enkele winkeltjes binnen, wat windowshoppen, een taartje eten en afsluiten met een Starbucks voor mama en papa.

We waren op minder dan een uur rijden van huis en toch had ik vandaag een enorm vakantiegevoel.