12 juli 2018 mamafivesons

Plopsaland

Na de tent opgeruimd te hebben trokken we richting De Panne. Dankzij de 5-2 van de Rode Duivels tegen Tunesië hadden we tickets voor de helft van de prijs. Deze moesten gebruikt worden voor half juli, de tijd begon dus te dringen. We hadden geluk met het weer én de drukte! Nergens lang aanschuiven! De jongens genoten en wij dus ook!

We gingen heel het park rond en deden elke attractie, soms wel meerdere malen. Enkel de waterattracties waren iets langer aanschuiven. Ik had gedacht dat William en Vince stilaan te oud werden voor een plopsapark, maar niets was minder waar. Dankzij de rollercoasters en waterattracties is het ook voor iets oudere kindjes nog steeds de moeite. Ook Lewis keek zijn ogen uit en stelde zijn middagdut uit tot laat in de namiddag! De dag vloog voorbij! Het laatste uurtje sloten we af in het Mayaland, wat eigenlijk een soort van replica van Plopsa indoor is.

11 juli 2018 papafivesons

Kamperen

Lang uitgesteld, lang gewacht. Telkens als we het plan hadden om te gaan kamperen was er altijd wel een reden waarom we niet gingen. Soms een échte reden, soms een uitvlucht. Niet dat we dat niet wilde doen, dat kamperen. We hadden vooral geen zin om alle spullen aan te kopen.

Want echt goedkoop is het niet, als je nog niets hebt. Van hamer tot stoeltjes, we moesten het allemaal nog kopen. Sorry ik vergeet die ene slaapzak die we ooit gekocht hadden voor hoeveklas. Het plan was, dat we maandag alle spullen zouden aankopen en dan verder gingen rijden. Zaterdagavond nog opgezocht welke tent we eigenlijk wel nodig zouden hebben. Liefst gemakkelijk op te zetten (bestaat dat dan wel?) en geen lomp ding. Maar ja, we moesten er met ons zevenen in kunnen natuurlijk. Anderzijds willen we ook niet dat de jongens in een andere tent liggen. De schrik zit er toch altijd in dat als we aan het water zouden kamperen, een van de jongens wat slaapdronken naar buiten zou gaan en wij niets gehoord hebben. We hadden gemerkt dat de winkel blijkbaar op zondag open was. Dus maar ineens beslist meteen verder te rijden, onze neus volgen. Dat bleek dan Zeeland in Nederland te worden. Snel even een telefoontje gedaan of er plaats was voor ons en onze komst bevestigd.

Dankzij Annelies kenden we het concept van natuurkampeerterreinen. Het werd dus “Natuurkampeerterrein De Blikken” in Groede. Ten midden van verschillende weides en akkers. We zaten ook nog eens dicht bij de zee. Op zo’n 5km. De tent die we dus een paar uur eerder kochten moest opgezet worden. Het was een ruime 4-persoons geworden (in de gedachte dat we dezelfde opnieuw kopen tegen dat William en Vince wat groter worden). Zo’n eerste keer een tent opzetten is toch altijd zoeken en ontdekken. We kochten de 4.1. Air Seconds tent in de Decathlon. In geen twintig minuten had ik ze in mijn eentje opgezet! En dat voor een eerste keer! De luchtmatrassen duurden bijna langer 😛 .

Eens geïnstalleerd en gegeten zijn we richting de zee gereden. Nieuwvliet strand om precies te zijn. Het was er heel kalm en dus konden we genieten van een rustig momentje aan zee. De zon was tegen dan al aan het ondergaan, wat het allemaal nog mooier maakte. De voeten vol zand namen we er graag bij. Voor Lewis was het de eerste keer écht op het strand, vorige keer zat hij voor de koude ingepakt in mijn jas. Leuk dat hij het vond! Zijn oudere broers genoten met volle teugen van het spelen in het zand. Van een kwal waren ze dan weer onder de indruk.

Voor het slapen in de tent hadden we twee grote luchtmatrassen gekocht die net pasten in de slaapruimte. Voor de warmte hadden we dekens van thuis mee. Het ging 16 graden worden. Dus dik ingepakt slapen hoefde niet. Althans toch niet voor de jongens en mezelf. Vicky had het toch maar wat kou gehad. Niks dat een koffie niet oplossen kon! Snel na het ontbijt vertrokken we naar Plopsaland. Het plan is dat we het eerstvolgende weekend dat we de optie hebben, we terug weg zijn!

10 juli 2018 mamafivesons

Bokrijk

Ook dit jaar stond er weer een uitstapje naar Bokrijk op de planning. Fijn dat inmiddels de sixties in de inkomprijs inbegrepen zitten. Ik kon me niet meer herinneren of dit vorige keer ook al was?

Het werd ons meteen duidelijk waarom vorige keer de molen afgesloten was. Deze stond nu in de steigers voor renovatie. In tegenstelling tot vorige keer waren er nu heel veel acteurs aan het werk en konden we veel huisjes binnenkijken. Vorige keer net pech gehad misschien? Het thema was de wissel van knechten en meiden op de boerderijen. We mochten ook de preek van meneer pastoor aanhoren aangaande het schoonvegen van de stoepen. Voor de kleinsten in het gezelschap konden de vele dieren die we onderweg tegenkwamen voor animatie zorgen. Zwijntjes, schapen (incl. herdershond), konijntjes, paarden en geitjes….De grootste hilariteit was toch wel toen we een ontsnapt geitje tegenkwamen.

Ook een bezoekje aan de superette mocht niet ontbreken. We kochten een heerlijk artisanaal zuurdesemstokbrood dat het einde van de dag niet haalde. De jongens kregen niet genoeg van de brownies. We hadden geluk dat het niet al te druk was, dus we hadden nog plaats op een terrasje aan het grote grasplein. Terwijl de jongens zich amuseerden genoten wij van een koffie. Ook een stopje bij de speelschuur mocht niet ontbreken. Even later smulden de jongens nog van een ambachtelijk ijsje.

Afsluiten deden we met een frietje en de grote speeltuin. Helaas dienden we ook de EHBO-post uit te testen toen Matthew uit een klimtuig viel. De schade bleek gelukkig mee te vallen.

26 juni 2018 papafivesons

Lange afstanden met de bakfiets

Ik ben lang niet de beste fietser. 25km zal al meer dan ver genoeg zijn voor mij. Voor een keertje gaat het wel. Maar meestal beklaag ik het mezelf nadien. Ik ben een loper en geen fietser, om het simpeler te zeggen.

Toch had ik het vorige week donderdag in mijn hoofd gestoken om even een enkele rit van een kleine 22km te gaan doen, met de bakfiets dan nog wel! Niet dat die moeilijk fietst, allesbehalve eigenlijk. Maar toch, met zo’n klein manneke vooraan in de fiets ben ik wat voorzichtiger en kan ik dus niet echt tempo halen. De bestemming was, een koffie ( of frisdrank ) gaan drinken bij een tante van Vicky en nadien langs haar ouders. Ware het niet dat ik even vergeten was dat mijn schoonouders jaarlijks werken op Graspop en dus niet thuis waren.

De wind zat niet mee, maar een babbel en een koffie is altijd een motivatie! Een geluk dat Lewis toch wat ingepakt in zijn kuipje zit in de bakfiets. Een dik uur later was ik er dan toch geraakt. Moe dat ik toch word van dat fietsen! Niet te doen! Maar de terugweg kon ik in twee stukken doen…. niet dus. Tja, ik zou er wel geraken zeker? Gelukkig was er een pak minder wind op de terugweg en kwam de zon er veel meer door. Af en toe een kalmer weggetje gekozen en geen spijt van gekregen omwille van de omgeving. Tegen dat ik terug thuis kwam was het nog maar vroege namiddag, maar ik had er wel al een twee en half uur sporten op zitten, want dat zal dat fietsen toch altijd blijven voor mij!

25 juni 2018 papafivesons

Voetbal kijken onder den toren

De VRT-toren that is! Snel zijn was de boodschap als je plaatsjes wou bemachtigen in of aan de studio van Sporza. “Villa Sporza” om preciezer te zijn. De parkeerplaats en de catering was geregeld. Leuk detail voor de Bob van de groep (ik dus) was dat het 0,0% bier aan de helft van de prijs was.

Uiteindelijk hadden we acht plaatsen kunnen bemachtigen, met meer geluk dan kunde. Ik nam William en Vince mee en dan waren er nog wat plaatsen voor vrienden over. Een kleine twee uur voor de wedstrijd was de aanwezig al verwacht. Tijd genoeg om vol te tanken en op te warmen dus. Al gingen we het zeker niet koud krijgen dankzij het lekkere weertje! Ik heb er een rood hoofd en armen aan over gehouden, #redtogether zeker? De setting was in ieder geval niet mis, terwijl de grote toren vlak achter ons was, keken we voor ons uit op én een groot scherm ( met zalige beeldkwaliteit ) én de studio-opname met Karl Vannieuwkerke.

Terwijl de grote mensen uitkeken naar de wedstrijd en iets later verrast werden door drie snelle doelpunten, waren de kinderen zich er niet al te veel aan het aantrekken en bezig met wat tafelvoetbal. Al kwamen William en Vince telkens delen in de euforie bij een doelpunt voor onze Rode Duivels. 5-2 was de einduitslag, niet meteen de meest gegokte denk ik. De sfeer was in ieder geval navenant. Moesten we nog eens plaatsjes kunnen bemachtigen, ik zal niet twijfelen.

24 juni 2018 papafivesons

Met een 10-jarige naar Bruno Mars

Vorige week zaterdag was het dan ein-de-lijk zover. William kon zijn tickets voor Werchter Boutique verzilveren. Vroeg gaan slapen de dag ervoor en lang in bed blijven liggen was de boodschap voor hem, want het zou een lange dag worden.

Het festivalpark in Werchter ligt op een 8km van ons huis. Dus namen we de fiets! Al was het maar om geen twee uur aan te schuiven op de parking na het concert. 20 graden en een wolkje hier en daar, beter konden we het niet wensen. Lil’ Kleine en DJ Rashida hebben we aan ons voorbij laten gaan. Dus was Tom Odell de eerste voor ons op het podium. Om het in William zijn woorden te zeggen, “saaaaaai”! William was er voor Bruno Mars en de rest kon hem eigenlijk weinig schelen. Toch wat uurtjes wachten.

Terwijl Jessie J en Years & Years hun set prachtig afwerkte waren wij in de verte aan het kijken. Ondertussen een genieten van een drankje of een hapje. “Stevig eten zullen we wel tijdens Oscar And The Wolf doen, want die kan ik gemakkelijk nog ergens anders zien spelen” was mijn beredenering. Jammer genoeg dachten velen er zo over en was het aan bijna elke eetstand een rij van minstens 30 mensen. We hebben uiteindelijk zonder overdrijven tijdens het grote deel van het concert aan het aanschuiven geweest voor frietjes.

Dan kwam het moment waar William zo naar uit keek. Bruno Mars! Anderhalf uur, van 23u tot half één. Ergens was ik een beetje bang dat William te moe ging zijn tegen dat het begon. Niets was minder waar! Hij was op van de zenuwen! Dan begon het concert meteen met “Finesse”, een lied waar hij toch graag op danst gevolgd door “24K Magic”, zijn favoriete lied. Voor wie ergens onder een steen leefde de afgelopen vijf jaar en Bruno Mars niet kent, wat volgde was de ene hit na de andere! William kon zijn geluk geen blijf en gooide de ene “dank u” na de andere naar me toe. “De beste cadeau ooit”, dus ik ook wel aan het smelten van de liefde die hij me gaf. William die het concept bis-nummer niet kende was teleurgesteld dat “Uptown Funk” niet gespeeld werd. Tot hij merkte dat dit de afsluiter was dus!

Na een fietstocht huiswaarts in het holst van nacht kwamen we thuis en was William doodop. Je mag één keer raden welke muziek er de dag erna heel de tijd opstond in huis! 😉

18 juni 2018 papafivesons

Running update

Een dikke drie maanden geleden begon ik na een blessure aan de ligamenten eindelijk terug te lopen. Rustig aan was de boodschap. Moeilijk als je graag lange afstanden loopt!

Dus moest ik een schema hebben. Moeilijk voor iemand die zichzelf niet graag verplichtingen oplegt qua afstanden of frequentie van het lopen. Ik loop normaal puur op het gevoel. Wanneer dat is, hoe lang, hoe snel. Allemaal op het gevoel. Het voordeel is dat je nooit tegen je zin gaat lopen. Het nadeel is dat je minder makkelijk grenzen gaat verleggen. Needless to say dat ik geen snelle loper ben. Mijn “natuurlijke snelheid” zal ergens tussen 10,5 en 11,5km/uur liggen (oftewel 5:13 tot 5:43 minuten per km).

Begin maart heb ik mezelf toch eens een schema opgelegd. Elke twee dagen gaan lopen. Maar dan wel maar 5km en zo opbouwen. We zijn nu een dikke drie maanden verder. Op ongeveer een 100 dagen tijd miste ik maar een 4 runs. In twee van die gevallen haalde ik het in door bijvoorbeeld mee te doen met een loop-event van 10 en 12 km. Goed bezig van mezelf (geef mezelf schouderklopje).

Maar de meeste progressie maakte ik in snelheid! Ik was terug begonnen aan een 6 minuten per kilometer. Ondertussen haalde ik de laatste run van 5 km een snelheid van 4:41/km! 12,8km/uur dus! Zonder mezelf dood te lopen of over de limieten te gaan! Voor mezelf eerder uitzonderlijk, want vele van deze runs waren in 20° tot 25° en lopen in warmte of zon is traditioneel gezien echt doodgaan voor mezelf.

En dan kreeg ik eerder deze week plots zin om nog eens 10km te lopen. “Ik zal maar voorzichtig zijn, want ik ben dat niet meer gewoon he” zei ik dan tegen Vicky. Als parcours kies ik dan bewust iets waar ik niet zomaar langs huis kan en dus sowieso “all the way” moet gaan. Rustig begonnen, maar gaandeweg merkte ik dat het echt wel vlot ging. Ergens rond km 7 had ik door dat ik wel eens mijn persoonlijke 10km record kon breken. Iets wat uiteindelijk gelukt is! 48:02 en dus gemiddeld 4:48minuten per km. En toch kon ik mezelf tegen het hoofd slaan. Want ja, ik kon onder die 48 minuten geraken en dat was niet gelukt. Is die competitiviteit in het lopen dan toch eindelijk me geslopen? Ik hoop het, want ik geniet ervan!