7 augustus 2019 papafivesons

Playmobil: The Movie

Je kan geen Playmobil film gaan zien zonder te vergelijken met wat Lego tot nu toe deed. En ondanks niet altijd even goede reviews, zijn de kinderen enorme fans van hun films. Wij waren benieuwd wat de jongens van deze film gingen vinden.

Wij zijn Playmobil: The Movie in het Vlaams gaan kijken. Een van de hoofdrollen (als mens, nog voor ze poppetjes zijn dus) is actrice Anya Taylor-Joy en ze is weinig expressief met haar mond. Wat dubben bijna onmogelijk maakt zonder nog raarder dan anders over te komen. Niet zo’n slimme keuze voor een kinderfilm die in bijna elk land gedubd gaat worden! Van de Vlaamse cast vond ik Wouter Hendrickx zonder twijfel diegene die zijn rol het best vertolkte. De stem klopt gewoon bij het figuurtje en hij brengt er een bepaalde schwung in. Al is Jelle Cleymans zijn prestatie ook het vermelden waard. Geen typecast voor hem hier! Hij speelt de op James Bond gebaseerde figuur “Rex Dasher”.

Pas op voor SPOILERS na deze regel!

Van in het begin is het verhaal voor kinderen redelijk zwaar, de ouders van de twee hoofdrollen sterven tien minuten ver in de film na een salvo aan niets bijbrengende liedjes. Ze komen op een nogal vergezochte manier terecht op een Playmobil tentoonstelling en toveren zichzelf per ongeluk naar een wereld van Playmobil en zijn daar zelf ook de bekende mini figuurtjes. Vanaf dan gaan ze van de ene wereld met cowboys tot de andere bij de Romeinen. Voor de kinderen was dit geweldig, zij voelden het aan alsof ze letterlijk in die wereld zaten. Succes voor Playmobil zou ik zeggen, want kinderen zijn toch nog altijd de doelgroep denk ik. Maar toegegeven, de mama en de papa konden hier ook wel van genieten.

Een punt van kritiek volgens sommigen is de manier waarop de film vanuit technisch standpunt gemaakt is. De figuurtjes zouden er veel te gelakt uitzien. Veel te perfect om speelgoed te zijn dat eigenlijk vol krassen kan staan. Maar in tegenstelling tot Lego vind ik het hier wel passen. Mede door de meer ronde vormen van de figuurtjes i.t.t. Lego.

Nog waard te vermelden is, de meest overduidelijke manier om duidelijk te maken dat er een tweede film komt. Als er hier geen tweede komt, dan zullen er hier enkele jongens teleurgesteld zijn!

30 juli 2019 papafivesons

Huisdiergeheimen 2

Ik zocht een activiteit om te doen met Jake en Matthew. Het was al even geleden dat ik met hun alleen iets gaan doen was. Ze waren al even aan het zeuren om Huisdiergeheimen 2 te mogen gaan zien in de cinema. De eerste film vond ik een leuk verhaal, leuke figuurtjes en personages. Ik was alleen geen fan van hoe het verhaal precies gebracht werd.

Een tijdje geleden zag ik de trailer van de tweede film. De jongens waren er gek van en vroegen toen meteen of ze mochten gaan kijken. Ik was niet meteen verkocht. Er leek weinig verhaal. Toch meteen ook de grootste valkuil van een tweede film in een franchise.

Bij films heb ik de gewoonte om toch uit te kijken ook al lijkt er geen verhaal in te komen. Bij deze film heb ik blijven wachten tot het einde. Van echt verhaal was er bijna geen sprake. Wat er verteld werd in de trailer was mopjes, mopjes en nog eens mopjes. Dat bleek ook de rode draad in deze prent te zijn. Een kleine verhaallijn rond de zelfredzaamheid van de huisdieren (wat natuurlijk geen slechte boodschap is, don’t get me wrong) die samengehouden wordt met allerlei mopjes die heel geregeld nergens op slaan. Leuk voor de kinderen natuurlijk. Iets minder voor de mama’s en de papa’s in de zaal.

En dan komt nu die typische SPOILER ALERT in zo’n review.

Naar het einde toe zie je hoe Max (het hoofdpersonage) zowel zichzelf als het kindje in zijn gezin leert hoe het leven niet altijd makkelijk gaat en de gevaren in het leven soms niet te ontwijken zijn. Maar dat je er dus beter het beste van maakt en niet in alles gevaar moet zien. Mooie boodschap in een film. Alleen was de weg ernaar wel wat lang. Max en Duke gaan met hun gezin op reis naar een boerderij van de familie. Hier worden ze zo’n beetje begeleid door de hond van de boerderij. En gaandeweg leren ze dus hun levensles. De ene al sneller dan de andere. Het was zelfs voor onze zonen van 7 jaar redelijk snel duidelijk wat het plot van de film werd. Toch jammer.

Een positieve noot over de film? De Vlaamse stemmen van de hoofdpersonages zijn net zoals in de eerste film gedaan door Sven De Leijer en Sebastien Deweale (hem kan je onder andere van Eigen Kweek kennen) en zij doen dat op een geweldige manier. Bij de Engelstalige versie is het dan weer Kevin Hart die de stem van het witte konijn, Snowball, doet en dat is op zich al hilarisch om te horen bij momenten.

12 juli 2019 papafivesons

Aladdin

Weer een remake van Disney. Ik zal niet de enige geweest zijn met die reactie. De remake van Jungle Book vond ik al geen onverdeeld succes. Maar dat kan ik nu ook niet bepaald mijn favoriete tekenfilm noemen. Voor Aladdin lag het anders. Ik heb de originele tekenfilm nooit gezien voor ik de nieuwe zag. Yep, nooit! De prentboek had ik wel. Ik was dat zielig kind, ja!

Ondertussen zag ik de nieuwe film al twee maal. In 3D en gewoon. Voor je conclusies trekt, ik ben hem één keer gaan zien met Vicky omdat we de kans kregen om een avondje uit te doen. De andere keer was omdat Vince een beloning verdiende en hij koos Aladdin.

Dan, de film zelf! Ik kende het verhaal, ik kende de liedjes. Na een kort inleidinkje komt de film helemaal op gang en wordt je helemaal in de sfeer getrokken door de geweldige muziek. Een belangrijk gegeven aan de film is, de hoofdrol is in principe weggelegd voor Aladdin. Tijdens de film zal je merken dat het in de praktijk anders is. Ze moesten natuurlijk een grote ster hebben om op de affiche te kunnen zetten. Dat werd Will Smith als de Geest. Hij moest Robin Williams vervangen die deze stem vertolkte in de tekenfilm. Zoals ik al eerder zei heb ik die niet gezien, ik kan me anders wel voorstellen dat het big shoes to fill waren! Ik kan niet vergelijken, maar hoe goed deed Will Smith dat! Hij heeft er zijn eigen ding van gemaakt. Zonder het verhaal af te breken.

Het verhaal van de film zelf is niet echt gewijzigd. Al zijn enkele kleine nuances anders die niet onbelangrijk aanvoelen. De rollen worden zo soms wel wat anders ingevuld, of moet ik het hedendaagser noemen. Zo is de rol van Jasmine meer geëmancipeerd. Ze vecht om Sultan te mogen worden in plaats van een goede echtgenoot te willen. Logisch zou je denken, dat was het in 1992 minder. Jafar vond ik een rare casting. Ondanks dat hij een heel kwade en slechte figuur speelt, heb ik heel de tijd het gevoel dat hij elke moment gaat instorten. Ik weet niet of hij de juiste acteur was om zo’n slechterik te spelen. Het doet echter geen kwaad aan de film.

De film is naar mijn gevoel heel genietbaar en zeker een goede keuze om even met niets anders bezig te zijn dan de film. Ik weet natuurlijk niet hoe dat zit voor mensen die de tekenfilm al wel gezien hadden. De muziek is een belangrijk deel van de film en maakt heel de sfeer. Als je de film ooit buiten een bioscoop gaat zien, zorg er dan voor dat je de muziek ook kan beleven!