18 juni 2018 papafivesons

Running update

Een dikke drie maanden geleden begon ik na een blessure aan de ligamenten eindelijk terug te lopen. Rustig aan was de boodschap. Moeilijk als je graag lange afstanden loopt!

Dus moest ik een schema hebben. Moeilijk voor iemand die zichzelf niet graag verplichtingen oplegt qua afstanden of frequentie van het lopen. Ik loop normaal puur op het gevoel. Wanneer dat is, hoe lang, hoe snel. Allemaal op het gevoel. Het voordeel is dat je nooit tegen je zin gaat lopen. Het nadeel is dat je minder makkelijk grenzen gaat verleggen. Needless to say dat ik geen snelle loper ben. Mijn “natuurlijke snelheid” zal ergens tussen 10,5 en 11,5km/uur liggen (oftewel 5:13 tot 5:43 minuten per km).

Begin maart heb ik mezelf toch eens een schema opgelegd. Elke twee dagen gaan lopen. Maar dan wel maar 5km en zo opbouwen. We zijn nu een dikke drie maanden verder. Op ongeveer een 100 dagen tijd miste ik maar een 4 runs. In twee van die gevallen haalde ik het in door bijvoorbeeld mee te doen met een loop-event van 10 en 12 km. Goed bezig van mezelf (geef mezelf schouderklopje).

Maar de meeste progressie maakte ik in snelheid! Ik was terug begonnen aan een 6 minuten per kilometer. Ondertussen haalde ik de laatste run van 5 km een snelheid van 4:41/km! 12,8km/uur dus! Zonder mezelf dood te lopen of over de limieten te gaan! Voor mezelf eerder uitzonderlijk, want vele van deze runs waren in 20° tot 25° en lopen in warmte of zon is traditioneel gezien echt doodgaan voor mezelf.

En dan kreeg ik eerder deze week plots zin om nog eens 10km te lopen. “Ik zal maar voorzichtig zijn, want ik ben dat niet meer gewoon he” zei ik dan tegen Vicky. Als parcours kies ik dan bewust iets waar ik niet zomaar langs huis kan en dus sowieso “all the way” moet gaan. Rustig begonnen, maar gaandeweg merkte ik dat het echt wel vlot ging. Ergens rond km 7 had ik door dat ik wel eens mijn persoonlijke 10km record kon breken. Iets wat uiteindelijk gelukt is! 48:02 en dus gemiddeld 4:48minuten per km. En toch kon ik mezelf tegen het hoofd slaan. Want ja, ik kon onder die 48 minuten geraken en dat was niet gelukt. Is die competitiviteit in het lopen dan toch eindelijk me geslopen? Ik hoop het, want ik geniet ervan!

8 oktober 2017 papafivesons

Next goal: #keeponrunning

Een week geleden was het zover. De halve marathon van Brussel. Tot de dag ervoor zag ik het zitten. De dag zelf zakte de moed in mijn schoenen. Waarom weet ik niet. Misschien omdat mijn voorbereiding niet geweest was zoals ik in gedachten had. En mijn tijd dus ook niet snel genoeg zou worden naar mijn zin. Maar eerlijk, het was de eerste keer bij een event dat het gevoel me besloop dat het misschien niet zou lukken.

Uiteindelijk lukte dat wel. Iets wat ik nadien eigenlijk toch wel meer logisch vond dan ik ooit had kunnen denken vooraf. Mijn tijd was inderdaad verre van mijn beste tijd. Zelfs geen goede tijd voor mij, 2u24. Maar “slecht” gelopen is beter dan niet gelopen neem ik nogal graag in de mond.

Na zo’n event komt altijd de vraag, wat is het volgende doel? In de wintermaanden zijn de events jammer genoeg niet zo talrijk aanwezig op de kalenders. Het volgende dat op de agenda staat is de 10 miles van Antwerpen en eventueel de Abdijentocht, ook 16km en volgend jaar van Averbode naar Tongerlo. Die laatste zou ik zeker een aanrader noemen. Ondertussen zal ik dus blijven lopen. Voor het plezier, de gezondheid en de kick van een goeie run!

24 augustus 2017 papafivesons

Papa’s running update

In een eerdere blogpost gaf ik aan dit jaar opnieuw de halve marathon van Brussel te willen lopen. Ondertussen zijn we 3 maanden verder en dacht ik eens even een update te bloggen.

Vooral dan omdat het de afgelopen maand niet geheel gegaan is zoals ik zou willen. Vier weken verkouden geweest. En eigenlijk nog steeds. Maar er is eindelijk beterschap! Ondanks dat ik er zeker nog niet 100% vanaf ben, kon ik het eerder deze week toch niet laten om terug te lopen. Tot vlak voor de verkoudheid zat ik aan afstanden van een een ruime 10km tegen een snelheid van een dikke 11km/uur. Wat voor mij een mooie snelheid is. Ik hield het over het algemeen op twee keer per week te lopen.

Tot vier weken geleden dus. Ik dacht dat die verkoudheid wel snel voorbij zou zijn. Maar nee, het werd erger en erger. De trap opgaan was al een opgave! Telkens hoopte ik het lopen terug te kunnen hervatten “binnen enkele dagen”. Niet dus. Tot ik begin deze week eindelijk een beetje normaal kon ademen na een stevige dosis antibiotica en ik het stilzitten zo beu was dat ik er gek van werd. “Snel even een 5km proberen?” Vicky wist dat ze me niet meer ging kunnen tegenhouden. En blij dat ik was dat ik het gedaan had! Ademen ging zeker niet zoals moest. Maar conditioneel was het geen ramp.

Nog een vijf weken heb ik om van die 10km aan mijn gewenste snelheid op te bouwen naar 21km. Ik heb het eerder al gedaan, maar makkelijk zal het niet zijn. Ik heb ook nog nooit opgegeven voor een loopevenement waar ik al had beloofd aan anderen dat ik zal meelopen. Het is eigenlijk ook niet de afstand die me afschrikt. Het zijn de hoogteverschillen. Die doen me steeds de das om. Dus daar zal ik vooral voor moeten trainen!

Ondanks een veel te grote dip heb ik er weer goede moed in!

11 juli 2017 papafivesons

Run, Jake, Run!

100% kans op neerslag. Dat was de voorspelling voor 19u gisteren. Gelukkig zit het KMI er wel eens naast. Om dat uur moesten de jongens beginnen aan hun kids run. Jake en Matthew voor de eerste keer!

Ondanks de voorspellingen zijn we toch naar Tessenderlo gereden. Snel ingeschreven en klaargemaakt om te lopen. Tegen deze tijd waren de voorspellingen helemaal omgeslagen en kwam de zon er zelfs wat door. Voor het geval dat, hadden we wel een plan B waar we binnen konden zitten. Mezelf ineens ook ingeschreven voor de 10km die een uurtje na de kids run was. De start en finish liggen bij dit event op twee verschillende plaatsen. Dus nog even moeten haasten om op tijd te zijn. De jongens heel blij dat de figuren van Verschrikkelijke Ikke er rondliepen. Daardoor waren Jake en Matthew al helemaal psyched nog voor ze aan konden sluiten in de rij.

De oudste twee gingen meer naar voor omdat ze veel sneller lopen dan Jake en Matthew, waarmee ik ging meelopen. Eenmaal vertrokken kon het niet snel genoeg gaan voor Matthew. Jake was een heel ander verhaal. Zo’n 200m was geen probleem. De 800m die volgde was een en al Jake aansporen toch iets meer moeite te doen. Wanneer we aankwamen aan de finish was hij wel super trots!

Zoals altijd was het finish gebied ingericht met springkasteel en dergelijke. Zo hadden de jongens dus een bezigheid terwijl Vicky zich met Lewis bezig kon houden. Snel even ons picknickdeken gehaald en opengegooid. Geen jongens die zich verveelde dus!

Een kleine 55 minuten later kwam ik aan en was het tijd om naar huis te gaan om de jongens veel te laat, maar wel trots in bed te leggen.